Trekking to Himalayas was the most obvious cliche that I badly wanted to be in. Whenever I travel to places, I sense this feel of incompleteness in the place from what I have assumed it to be. But I always thought my expectations are set high with the influence of materials in world wide web. So, after reading umpteen blogs about the Himalayan treks, I thought to give it a try by under promising myself. I had my own set of expectations and questions for the trek. At the same time, I was safe enough to choose an easy-moderate trek taking my fitness into consideration. Finally, I found myself in this beautiful trek called Mukta top with Indiahikes.

My pursuit to trek base camp through air and land ended exactly after one day in Kuflon. But what happened after that was pure magic. We started our trek through the trail filled with orange trees. They were bloomed enough to give us a warm mesmerizing welcome into the woods.

Trail through oranges

The beginning was all about excitement. The idea of having a trek pole in my hand made me think myself as a trained trekker who can trek as long as the trail goes on. But soon the reality hit me with the thirst. I started fighting my own challenges whenever sun kissed me. At times, I even thought that I wasn’t going to make it to the top and I should have spent this holiday in some sophisticated location without knowing what was about to come in the end. It happened with me in the first two days of my trek at few places as I was itching myself to get to the camp as soon as possible. After that, I never wanted the trail to end. With each step, I started rediscovering myself. All this time, I thought I was a photographer or at least a wannabe photographer. But I hardly took my camera out to capture in the trek. I think most of my fellow trek mates might not know that I had a camera in the bag. I knew I cannot capture the sound of the streams, silence of the shredded leaves, hardness of the rocks and softness of the breeze. Whenever I took a picture, it looked bland to me. That was when I realized that the nature has possessed me to the fullest.

The Magical path

When the days were showing off with such elegance, the nights brought their A game to the fore. We were safeguarded by mountains on all 6 days. Those mountains were good at multitasking. They never shied away from romancing with the stars in addition to the night watch that they were already doing. The result was something that could be witnessed only with the eyes which were blessed. I was fortunate that I had a pair. I slapped myself for thinking the star gazing was about counting stars all this while.

Star gazing at Shiladuni

The one fact about the trek that quite excited me from the word go was snow. I have never seen it in real and to trek on it was a sort of dream for me. As soon as I stepped on it and the perspectives of mine took a hit. I got to know the snow was over-romanticized in cinema just for the sake of heroine introduction scenes/songs. The trekking on snow was as challenging as it could get. It was slippery and deceiving when we neared the top. Every time I fell down in snow, it pumped up my veins to push myself to be on top of it. When we reached the summit, my senses shamelessly bowed down to the snow for being so beautiful. Mukta top was full of awesomeness.

Towards the top

The trek was planned and organized in a minimalistic way to cater the needs of whole trek group. The minimalism taught me a lot in regards to valuing simple things. From food to water, we had limitations in almost everything which reminded me the ignorance that we all have on those things while we are at home. Just because they are easily accessible to us, we are not giving them the respect they deserve. There is a famous dialogue in a Tamil movie that goes like this, “Always have hot water or hot tea, Burn your lips and get reminded of your loved ones”. The next time, that I am gonna burn my lips, I will definitely be reminiscing this trek for fighting out with a bunch for hot water to counter subzero conditions.

This trek was not just about nature and experiences. To me, they were just support mechanisms. The real heroes were people who made me introspect every cup of my thoughts.

When we were struggling even to walk on the trails to reach the camp and the summit, there was a team which was working relentlessly to give us the food and snacks on time. The kitchen team was not just doing the catering for the sake of duty. They always delivered varieties that we could hardly ask for even at home. On top of rotis and sabjis, there were always cherries like gulab jamuns, pakodas and custards. The ultimate surprise was the Christmas cake made of sooji and jaggery. We were wondering throughout the trek on how they pulled off this mystery. On the last day of trek, we had this introductory talk with kitchen team in which they apologized assumingly for any mishits in the cooking. We were shell-shocked as we were already in awe of their work. My heart suffered a knockout punch for bragging myself in the annual review meeting for the work which was not even half challenging as they do.

Kitchen Team

On top of the extremely cold weather, there was an awesomatic coolness that was wavering around us during the whole trek. I would let our technical trek leader Mr.Sunil Rawat (Fondly called as Sunil Bhai) take the credit for the same. Our days always started with his blissful alarm ‘Garama garam chai!’. He never liked to complicate anything and always had a simplistic approach to even challenging problems. In his talk on the final day, he started with apologizing for not being able to allow us more time in the summit. He never had the need to do it as that was done in the interest of us as a precaution for bad weather. But he did. He ended his talk with this exact dialogue, “What to say? You gave me lots of love and I gave you the same. That’s all. I didn’t do anything much”. How innocently and beautifully he has put it. In between the insecurities and the trust issues, I think we are losing the innocence that Sunil bhai has. It’s definitely the time to rethink.

Super Cool Sunil Bhai

 The trek team was always high in spirits all because of our trek leader Mr.Pranav Dharamsey. His energy resonated with the whole team for all the 6 days which gave that extra push which everyone needed to complete the trek. Every time we circled up for warm up and cool down, he started with his trademark “Good Morning people” or “Good Evening people”. To execute such a near to perfect trek in such challenging conditions was a herculean task itself. He was fighting his own challenges as well. But that never showed up on his face. The passion that he had for the trekking was unmatchable. My respect for him went miles ahead when he started for another trek just after the completion of our trek with the same smile that we had seen him with on first day. He will keep winning hearts.

Ever Passionate Pranav

 Last but not the least, the fellow trek mates who had their own set of lessons to feed me with. Every time I felt like I would not be able to complete the trek, they gave me the push to complete it. The passionate guy who has been a Pianist and has been giving out books for free, the girl with strong mental endurance who had fought her way through the mountains with knee pain, the motivated guy who kept pushing people towards the top with his songs and slogans, the hyperactive girl who kept the mood light throughout the trek and many more. I can go on to describe about everyone. But I fear my inferiority complex would grow higher than 11,838 ft. Everyone in the team gave me something to look back at myself which I was munching in my thoughts on my way back while descending.

The Team

I wanted to do this trek to get myself away from humans and get myself immersed in the nature. When I gave myself to nature, it lead me back to these beautiful humans. Oh man, Life is a deadlock!

பெண்களைப் பற்றிய படம் அல்லது பெண்களை சுற்றிய படம்  என்றாலே நம்மூரில் ஒரு குறுகிய வட்டத்திற்குள் சுருக்கி விடலாம். ஜோதிகா நடித்தால் ஒரு குடும்பப் பெண்ணின் போராட்டம், நயன்தாரா நடித்தால் திகில் நிறைந்த பேயாட்டம், மற்ற மசாலா படங்களில் வரும் நாயகிகளுக்கு காதலினால் வரும் ஆர்ப்பாட்டம். இவ்வளவு தான் நம் சினிமா. இதையும் தாண்டி சில படங்கள் ஸ்டீரியோடைப்புகளை உடைத்துவிட்டு வந்து கொண்டு தான் இருக்கின்றன. ஆனால், எண்ணிக்கை என்று பார்த்தால் சொச்சம் தான். போராட்டம், பயம், காதல் இதைத் தாண்டி பெண்களின் உணர்ச்சிகளை திரையில் பார்க்க முடியாதா என நான் எண்ணிக் கொண்டிருந்த வேளையில் நான் பார்த்த சீரிஸ் தான் 'ஆரஞ்ச் இஸ் தி நியூ ப்ளாக்'. (Orange is the New Black)

பிரெண்ட்ஸ் சீரிஸ் அளவிற்கு இது பிரபலமான சீரிஸ் இல்லை தான். ஆனால், ப்ரெண்ட்ஸில் பகடி செய்யப்பட்ட சில உறவுகளின் ஆழம் இதில் உணர்த்தப்பட்டுள்ளன. உதாரணத்திற்கு, லெஸ்பியன்/கேய் உறவுகளை கிட்டத்தட்ட எல்லா இடங்களிலும் பகடி செய்திருப்பார்கள் ப்ரெண்ட்ஸ் சீரிஸில். ஆனால், இதில் நாம் பார்க்கும் மைய கதாபாத்திரமே ஒரு லெஸ்பியன். அங்கேயே ஆரம்பிக்கிறது இந்த சீரிஸின் சுவாரஸ்யம்.

லெஸ்பியன் என்றாலே இரு பெண்களுக்கு இடையேயான புணர்ச்சி என்கிற அளவில் தான் நம் புரிதல் உள்ளது. ஆனால், காதல், ஊடல் , கண்ணீர் அதையும் தாண்டி வெளிப்படும் துரோகம் என அனைத்தையும் பைப்பர் வழியே நமக்கு கடத்தியிருக்கிறார்கள்.  பைப்பர் தன் காதலியால் ஒரு போதைப் பொருள் கடத்தலில் சிக்க வைக்கப்பட்டு சிறைக்குள் வரும் பெண். அவள் தன் லெஸ்பியன் வாழ்வை மறந்து ஒருவனை மணமுடிக்க ஆயத்தமான நேரத்தில் தொடங்குகிறது நாம் பார்க்கும் திரைமொழியினோடு அவள் சிறைவாசம். அங்கேயே அவளை சிக்க வைத்த காதலியும் வந்து சேர்கிறாள். அதன் பிறகு அவர்களுக்குள்ளும் அவர்களை சுற்றியிருப்பவர்களுக்கும் நடக்கும் சம்பவங்கள் தான் கதை.

பெண்கள் சிறை. நாம் அதிகம் பார்த்திராத ஒரு சூழல். பைப்பர் மைய கதாபாத்திரம் ஆனாலும் அவளே இல்லாத எபிசோடுகள் கூட உள்ளன. சுற்றிலும் அவ்வளவு வித விதமான கதாபாத்திரங்கள். அவர்கள் ஒவ்வொருவருக்கும் தனித்தனி  கிளைக்கதைகள். சிலர் தெரிந்தே செய்த தவறுகள், சிலர் தெரியாமல் செய்த தவறுகள். அதனால் அவர்களுக்கு கிடைத்த சிறைவாசம். அதில் அவர்களுக்கு நிகழும் மனமாற்றம், மனக்குமுறல் என சீரிஸ் முழுக்க உணர்ச்சிகள் நிறைந்து கிடக்கின்றன.

வெளியே தனி தனியாக தவறு செய்துவிட்டு சிறைக்குள் ஒன்று சேரும் அம்மா-மகள், சிறையில் தனிமையில் வாடுபவர்களை மகள்களாக எண்ணி உதவும் பெண், மூன்று பச்சிளங்குழந்தைகளை கொன்றுவிட்டு குற்ற உணர்ச்சியில் சுற்றும் ஒரு அம்மா, திருநங்கையாக தன் மனைவியின் உதவியுடன் மாறிய ஒரு கணவன், ஆண்களுக்கான முக்கியத்துவம் குறைகிறது என்பதாலேயே பெண்களுக்கு இடையேயான உறவுகளை வெறுக்கும் ஒரு காவலாளி, சிறைவாசிகளுக்கு ஏதாவது நல்லது செய்துவிடமாட்டோமா என்று ஏங்கும் ஒரு வார்டன் என கதாபாத்திரங்களுக்கிடையே முரண்களைப் புகுத்தி முன்னேறி செல்கிறது இந்த கதை.

இந்த சீரிஸ் பார்த்து நான் அறிந்து கொண்ட இன்னொரு விஷயம். இதுவரை இனவெறி சண்டையென்றால் அது கருப்பு வெள்ளை என ஒடுக்கப்பட்டும் ஒடுக்கியும் வாழ்பவர்கள் என்றே நினைத்திருந்தேன். ஆனால், அதில் கருப்பு வெள்ளை தாண்டி ஸ்பானிஷ், ஏசியன் என இன்னும் பல இருப்பதை விரிவுப்படுத்தி விளக்கியிருந்தனர். அவர்களுக்கு இடையே தலைமைக்கான போட்டி அதற்காக நடக்கும் கடத்தல், கொலை என்பதும் இந்த சீரிஸின் சாராம்சம்.  சிறைவாசிகள் மட்டுமின்றி அங்கு வேலை செய்யும் காவலாளிகளின் மனவோட்டத்தையும் பதிவு செய்திருந்தது சிறப்பு. அவர்களின் வாழ்வு, வழி அது உந்தும் போராட்டம் என சரி தவறு தாண்டி ஒரு ஜட்ஜ் செய்ய முடியாத கண்ணோட்டத்தில் நம்மை செலுத்தும் இந்த சீரிஸ்.

6 சீசன்கள் பார்த்துவிட்டு, 7வது சீசனுக்காக காத்துக் கொண்டிருந்தேன். அது தான் கடைசி சீசன் என்பதால் என்ன புதுசாக சொல்லிவிட போகிறார்கள் என்று தான் இருந்தேன். ஆனால், அதில் அமெரிக்காவின் சமகால அரசியலை வெளிப்படையாக சாடியிருந்தது ஒரு அதிர்ச்சியான ஆச்சர்யம் தான். நாடு விட்டு நாடு சென்று அமெரிக்காவில் இருக்கும் மக்கள் நிராதரவாக நாடு கடத்தப்படுவதை அழுத்தமாக பதிவு செய்திருந்தனர். அதில் பிரியும் உறவுகளில் சில சீரிஸ் முடிந்த பின்பும் நம்முள் நீங்காமல் இருக்கும். அவர்கள் தன் ஜனாதிபதியையும் சாட தவறவில்லை. இது இப்படி இருக்க இந்து முன்னணி என்னும் ஒரு அமைப்பைப் பற்றி பேசியதால் சென்சார் தாண்ட முடியாமல் இருக்கும் ஜிப்ஸி என்னும் தமிழ் படத்தை எண்ணி நொந்து கொண்டே இதை எழுதி முடித்தேன். 

"அம்மி அம்மி அம்மி மிதிச்சு" என்று மெட்டி ஒலி நாடகத்தின் இன்ட்ரோ பாடல் கேட்டவுடன் சில்லறைகளை சிதறவிட்டு பார்த்த வீடுகளில் எங்கள் வீடும் ஒன்று. சரோவிற்கு வந்த மாமியார் பிரச்சனை, லீலாவிற்கு வந்த கணவன் பிரச்சனை என அனைத்து பிரச்சனைகளையும் அலசி ஆராய்ந்து அவர்களுக்காக அலறி அனுதாபப்பட்டு ஆசுவாசப்படுத்திக் கொண்டு சுபம் போடுவதற்கும், 'இந்த நாடகம்னாலே இப்படி தான் டா அழுகாச்சியா இருக்கும்' என்று பொதுமைப்படுத்தி சீன் போடும் எதார்த்த கிளிஷேவிற்குள் நான் விழுவதற்கும் சரியாய் இருந்தது.

அன்றிலிருந்து சீரியல் என்றாலே எனக்கொரு ஒவ்வாமை இருந்து வந்தது.  அவ்வப்போது ஆங்கில சீரிஸ் பார்க்கச் சொல்லி எனக்கு நண்பர்களிடம் இருந்து அறிவுரைகள் வந்து கொண்டும் இருந்தது. அப்போதும் என் எண்ணங்கள் யாவும் தமிழ் தொலைக்காட்சிகளில் வரும் சீரியல்களையும் என் நண்பர்கள் சொன்ன சீரிஸ்களையும் ஒன்றாகவே எண்ணி என்னை ஒன்ற விடாமல் செய்து கொண்டிருந்தது. அப்படி இருந்த என்னை  'இந்த சீரிஸ் பாரு டா வேற லெவல்ல இருக்கும்' என்று மற்றவருக்கு உபதேசம் சொல்லும் உத்தமன் ஆக்கிய  புண்ணியம் நான் பார்த்து வியந்த சில சீரிஸ்களையே சாரும். அவற்றை நான் உணர்ந்த விதம் பற்றிய  சிறு தொகுப்பு தான் இது. பல கருத்து கதவுகளை எனக்கு திறந்துவிட்ட அந்த சீரிஸ்களுக்கான நன்றியாகவும், அவற்றை எனக்கு அறிமுகப்படுத்த நினைத்த பலரை  பகடி செய்ததற்கு மன்னிப்பாகவும் தான் நான் இதை பார்க்கிறேன்.

'அப்படி என்ன தான் யா இருக்கு இதுல' என்று நான் பார்க்க ஆரம்பித்த ஒரு சீரிஸ் 'ஃப்ரெண்ட்ஸ்'. வாழ்க்கையின் வெவ்வேறு தருணங்களில் ஒன்று சேர்ந்த ஆறு நண்பர்களின் கதை. எப்போதும் காபிக்கடையில் அரட்டையடித்துக்கொண்டு, எப்போதாவது பெற்றோர்களை சந்தித்துக்கொண்டு, லவ் வேறு டேட்டிங் வேறு என்று புரிந்து கொண்டு வாழும் நமக்கு செட்டே ஆகாத செட்டப். இதில் மீண்டும் மீண்டும் சிரிப்பில் வருவது போல் இடையில் சிரிப்பலைகள் வேறு. ஆனாலும் ஒவ்வொரு கேரக்டரும் அவர்களுக்கு நிகழும் கிளைக்கதைகளும்  நம்மை வியப்படைய வைக்க தவறவில்லை.

"நட்புன்னா என்னனு தெரியுமா? இப்படி இருக்கணும் டா , அப்படி இருக்கணும் டா" என்று அவர்கள் பேசிக் கொள்வதில்லை. இத்தனைக்கும் ஒவ்வொருவரும் இன்னொருவர் பேச்சைக் கேட்பதில்லை, சொன்ன சொல்லை அப்படியே காப்பாற்றுவதும் இல்லை. ஆனால், ஒருவருக்கு நடக்கும் நல்லது கெட்டது என அனைத்திலும் மற்றவர்கள் துணை நிற்கிறார்கள். அவர்களின் நட்பு காட்சிகளாக கதைகளாக அவர்கள் வாழ்வில் நடக்கும் நிகழ்வுகளாக நம் முன் விரிவடைகின்றன. அந்த நிகழ்வுகளின் ஒரு பகுதியாக அவர்களுக்கு பரிச்சயமான ஆனால் கண்களுக்கு தட்டுப்படாத  ஒரு கேரக்டராக நாமும் வாழ துவங்கி விடுகிறோம்.

ஆண்களும் பெண்களும் நண்பர்களாக மட்டும் இருக்க முடியுமா? நண்பர்களுக்குள் காதல் தவறா? என்று நாம் இன்னும் பட்டிமன்றம் நடத்திக் கொண்டிருக்கும் வேளையில், இதுல சரி தவறுன்னு எதுவும் இல்ல நமக்கு எது செட் ஆகுதோ அத பண்ணிட்டு போயிட்டே இருப்போம் என்று அசால்டாக பதில் சொல்லி செல்கிறார்கள்.

நண்பர்கள்னா பார்ட்டி ஜாலி மட்டும் தானா என்றால், அது மட்டுமில்லை அவர்களுக்கு பிரச்சனை அதற்கு மேல் வரும் என்பதையும் அவர்கள் சொல்ல தவறவில்லை. கை நிறைய சம்பாரித்து அடிக்கடி பார்ட்டி செய்யும் நண்பர்களுக்கிடையில் நிரந்தர வருமானமில்லாமல் பார்ட்டிக்கு போக கூச்சப்படும் இருவர், பல பெண்களிடம் உறவு கொண்டாலும் தன் நண்பனின் முன்னாள் காதலியின் மேல் காதல் வரும்போது அதை வெளிப்படுத்த முடியாமல் மறைக்க முற்படும் ஒருவன் என்று அவர்களுக்குள் வரும் முரண்பாடுகள் நாம் அதிகம் சிந்தித்து பார்க்காதவை ஆனால் எளிதில் நடக்கக் கூடியவை.

இந்த சீரிஸ் வந்த காலக்கட்டத்தை வைத்துப் பார்க்கும்போது இது பதித்து சென்ற முற்போக்கான கருத்துகள் அதீதம். அதே சமயம் அவர்கள் கூறும் நெகிழ்வான கதைகளும் ஏராளம். 

மாற்றாந்தாயின் மூலம் பிறந்த தம்பியின் குழந்தைகளுக்கு வாடகைத்தாய் ஆகும் அக்கா,  தந்தையின் நண்பனைக் காதலிக்கும் மகள், பெண்ணாக மாறிய தந்தையை 30 வருடங்களுக்கு பிறகு ஏற்றுக் கொள்ளும் மகன், தந்தை இல்லாத தோழிக்கு தந்தை ஸ்தானத்தில் இருந்து திருமண மேடையில் ஏற்றிவிடும் நண்பன், விபத்தாக நண்பர்களுக்கு இடையே நடந்த உறவில் பிறந்த குழந்தை, ஆனால் அதற்காக திருமணம் செய்து கொள்ள வேண்டும் என்ற நிர்பந்தம் இல்லாமல் வாழும் தம்பதி, மனைவியின் லெஸ்பியன் திருமணத்தை முன் நின்று நடத்தும் கணவன்  என இந்த சீரிஸ் நமக்கு அறிமுகப்படுத்தும் விஷயங்கள் பல பல.

இதில் பலவற்றையும் நம்மால் ஏற்றுக் கொள்ள முடியாமல் போகலாம். ஆனால், அவர்கள் அதைப் பற்றி எல்லாம் கவலைப்படுவதாக தெரியவில்லை. அவர்கள் நமக்கு சொல்லிக் கொள்ள விரும்புவதும் அது தான்.

இவ்வளவு ஆழமான நிகழ்வுகள், கனமான பாத்திரங்கள் இருந்தும் நம்மை தொடர்ந்து சிரிக்க வைத்துக் கொண்டே இருக்கிறார்கள். நகைச்சுவை மூலம் இவ்வளவு கதைகளும் கதாபாத்திரங்களும் நமக்கு உணர்த்தும் உண்மைகள் அபாரமானவை.

எவன் எது செய்தாலும் கிண்டல் செய்யும் சாண்ட்லர், பார்க்கும் இடமெல்லாம் சுத்தம் எதிர்பார்க்கும் மோனிகா, சந்தர்ப்பம் வாய்க்கும் போதெல்லாம் டைனோசர் பற்றி லெக்ட்சர் அடிக்கும் ராஸ், பேஷன் டேட்டிங்கில் நாட்டம் கொண்ட ரேஷல், பெண்களை கவர்வதையே வேலையாக வைத்திருக்கும் ஜோயி, தன் கிறுக்குத்தனங்களை மறைக்க விரும்பாத ஃபீபீ என அவர்கள் ஒருவருக்கொருவர் சொல்லாமல் சொல்லிக்கொள்ளும் ஒரே விஷயம்

 I’ll be there for you, like I’ve been there before...
I’ll be there for you, Coz you’re there for me too...