Hopeless - This phrase would be apt to display my state of mind most of the times when I watched Dhoni bat. It took me longer than usual to realise that he was the reason to rescue the team from such a state frequently. There were times when I badly wanted to get out. I wasn't a big fan of cricketer Dhoni. But Of late, his aura made my insight to yell at me for being a dumbass. Eventually, I ended up loving him like anything.

None would have expected the birth of a legend when a debutant with hair running down his shoulders walked into the field to get out for a duck. After all, I didn't expect. But match after match, he started growing as a star for which I felt like blaming his luck. With the unorthodox batting style, I didn't see him to win consistently. He defeated me everytime as I wanted him to fail big. I was in utter shock when the captaincy was handed over to him. Because there wasn't even a clue that the Indian team had got its best captain in the history.

Even when India had won their world cup in 2011, I was really never interested to appreciate his captaincy and the crucial knock. I was still hoping his luck would disappear some day. I always thought he was showing off as if victories were normal to him whenever his calm face was reluctant to celebrate them. But he proved me wrong again. 

My attraction for him began when he actually started failing. With the word 'fail', I mean his failure as a batsman when he struggled to score even the fewest of the runs. As a cricketer and person, he was winning the hearts all the time. Little bit I knew that my heart was already in queue. I was praying for him to get out so that someone will come to make the team win. But that someone never came. People wrote off Dhoni for every defeat of the team. His calm composure was never interested to pour out any reciprocation. My heart started to groan for him.

I slowly started to cheer for the runs he scored and to get disappointed whenever he got out. Only then, I had a keen notice on the miracles he did to the team behind and the stumps ahead. He never deliberately shown the difference he made. But it was evident both when he was on and off the field.

All of a sudden, 

his inelegant batting style became the most elegant thing I could witness,

his press interviews became the most insightful thing I could hear,

his selflessness became the most sensible thing I could talk about,

his leadership became the most exciting thing I could cheer about and 

he became the man on whom I can be proud about.

I would call Dhoni as a magician who had mastered the acts of Pledge, turn and Prestige. He would show us something to believe, then he would make it disappear questioning our own belief and again he would come up to show what he has promised. It applies both for his whole career and the matches he play. When people were expecting his retirement to happen, he started playing like Dhoni of the old days. But now with a difference that I am loving him. A recent commentary introduced him with an apt title "Dhoni - Reborn" when he played a glorious knock. I would second that.

May he reborn again and again to wow millions like me. He continues to inspire and deserves the love that is ever multiplying.

I would call it a force of nature that I got to watch two movies in two days which increased my intensity towards insight. These questions always popped up in my mind whenever I hear a incident or story based on historic base. 'What is the probability of those incidents being true?' , 'What if the man conveyed the incident to world was an ardent follower one party?', 'What if the whole thing was a hoax?' and many more.

These two movies tightened those thoughts with their depiction of Ramayana. One is Raman Raghav 2.0 and another is Kaala. 

We have been told multiple aspects of being good Ram and bad Raavan. The grammar of being anything can be defined easily.  But we should understand the fact that they are defined by us or one among us. The two movies stand out by breaking those grammars.

Let us take the first movie, Raman Raghav 2.0, released in 2016. The whole point of movie is to shout out that there is equal amount of good and evil in everyone. For the will, they take analogy from Ramayana to show how similar Ram and Raavan are by depicting them with two characters. Interestingly, they both fall into same pool of thoughts. Though you would not see the direct metaphors in the movie, there are nuances which would help you in connecting the dots. Even you will find a character that talks with hanuman and praises Raavan for his heroics.

The second movie, Kaala that released very recently, goes multiple steps ahead by depicting Ram as villain and Raavan as hero. Unlike the previous movie, you will find multiple metaphors and symbols to give you a new syllabus of Ramayana. This movie breaks all those grammars and myths behind White & Black, Clean & Dirt and ofcourse Ram & Raavan too. There is a scene where the antagonist addresses the protagonist as Raavan to which an acquaintance asks 'Will Ram kill Raavan?'. And he cunningly answers 'That's what Vaalmiki had written right..!'

Here the man in question is neither Ram nor Raavan. It is Vaalmiki. I could easily relate this to present day scenario when I get to read different versions of same news in media.

I am glad that Ramayana is evolving and Cinema is evolving. We should evolve too so as to tender a end card to this judging game with what we hear.

"ஆணும் பெண்ணும் நிகரெனக் கொள்வதால் அறிவிலோங்கி இவ்வையம் தழைக்குமாம்" என்றான் பாரதி. அவன் கனவு மட்டும் பலித்திருந்தால், பல கனவுகள் பலி ஆகாமல் இருந்திருக்கும். சாதி, மதம், இனம் ,மொழி , மாநிலம் , நாடு போன்ற மேம்போக்கான பாகுபாடுகளை பற்றி அலசி ஆராயும் நாம் இதற்கெல்லாம் வித்திட்ட பாலின பாகுபாட்டை  அலட்சியப் படுத்துவதில் ஆச்சர்யமில்லை. காரணம், அது இயல்பு என்றாகிப் போனது தான்.

பெண் என்பவள் ஒரு சக மனிதி  என்று உணரும் ஞானம் பலருக்கும் வாய்க்காமல் போனது ஏன் என்பது ஒரு மில்லியன் டாலர் கேள்வி. பதில் மட்டும் கிடைத்த பாடில்லை.  ஆண்களால் முடிந்த சில விஷயங்கள் பெண்களால் முடியாது, பெண்களால் முடிந்த சில விஷயங்கள் ஆண்களால் முடியாது.  அதை உணர்ந்து ஒருவரையொருவர் உறுதுணையாகக் கொண்டு உலக  வாழ்வின் பூரணத்தை நோக்கி  வழி நடத்திச் செல்வதே ஆண், பெண் படைப்பின் சித்தாந்தம். ஆனால், இங்கு நடப்பது அனைத்தும் அதற்கு நேர்மாறானவை.


சர்வாதிகாரம், வேற்றுமை இவையெல்லாம் நாட்டு நடப்பு என்பர், இதே தோரணையில் நடக்கும் வீட்டு நடப்பிற்கு என்ன பெயர் என்று தெரியவில்லை. பெண்களுக்கு எதிரான கொடுமை என்றால் அது கொலை, கொள்ளை, வன்முறை மட்டுமே என்று நினைத்தால் மன்னிக்கவும். அதையும் தாண்டி பல வெளி வராத , பெண்களின் உள்ளங்களை மட்டுமே வாட்டி எடுக்கும் பல கொடுமைகளும் உள்ளன. உதாரணமாக, இங்கு இரு  கதைகளை  எடுத்துக் கொள்வோம்.

வித்யா ஒரு புத்திசாலி பெண். பள்ளி காலத்தில் அவளுடன் படித்த அனைவரையும் விட மதிப்பெண்களும் அறிவும் பெற்றவள். பட்டம் படித்து பொறியாளராக வேண்டும் என்பது தான் அவள் கனவு. ஆனால், அவளால் பொறியியல் பட்டதாரி மட்டுமே ஆக முடிந்தது. சமூகம் திணித்த திருமணம் தான் அதற்கு காரணம் . "என்ன இவ்ளோ வயசு ஆகியும் பொண்ணுக்கு கல்யாணம் பண்ணாம வெச்சுருக்கிங்க "  என்று ஒரு 22 வயது பெண்ணைப் பார்த்து கேட்கும் அவலம் இந்நாட்டில் மட்டுமே காணமுடியும் பொக்கிஷம். பல கண்டுபிடிப்புகளின் பிறப்புக்கு காரணமாக வேண்டிய அவளால், இரு குழந்தைகளின் பிறப்புக்கு மட்டுமே உதவ முடிந்தது. குழந்தை பிறப்பு அவளால் மட்டுமே முடிந்த ஒன்று தான். அதற்காக அவள் கனவுகள் கலைக்கப்பட்டதற்கு காரணம் குழந்தைகள் என்றாகுமா? நிச்சயமாக இல்லை.

அவள் உடல் ரீதியாக எந்த விதத்திலும் புண்படுத்தப்படவில்லை. யாருடைய வார்த்தையும் அவளை துளைத்தெடுக்கவில்லை. இருந்தும் அவள் துன்புறுத்தப்படுகிறாள்.  இத்தனைக்கும் அவள் சுற்றத்தார் அவளுக்கு ஓர் நல்வாழ்வு ஏற்படுத்திக் கொடுப்பதாகவே நினைத்து இதை செய்தனர். அவர்களது அன்பு பாசத்தால் மறைக்கப்பட்டுவிட்டது அவள் கனவு. அதற்காக அன்பு பாசமே இருக்கக்கூடாதா என்றால் அது தவறு. எதிலும் அவர்களுக்கான இடைவெளியும், சுதந்திரமும் கொடுக்கப்படவேண்டும். இது ஆண்களுக்கும் பொருந்தும். வித்யாவின் மனநிலையை சற்று சிந்தித்து பார்க்கையில் , அவளுக்குள் ஒரு போராட்டமே நடந்திருக்கும்.  அவள் மீது அக்கறை கொண்ட அன்பான குடும்பம் , அக்குடும்பத்தின் மீது எந்நேரமும் குற்றம் சொல்ல காத்திருக்கும் சமூகம். இதற்கிடையில் அவளுக்கான கனவு. அதை அவள் வெளிப்படுத்தும் சந்தர்ப்பம் கூட அவளுக்கு கிடைத்திராது. அவள் உணரும் முன்பே அவளுடைய கனவு நசுக்கப்பட்டிருக்கும். கருவை சிதைப்பது எவ்வளவு கொடுமையோ, அதே அளவு கனவை சிதைப்பதும் தான்.

நாம் சாருவின் கதைக்கு வருவோம். பெண் நண்பர்களை விட ஆண் நண்பர்களே அதிகம் கொண்டவள்  சாரு. தைரியசாலி , சமூகத்தில் பெண்கள் மீது பிணைக்கப்பட்டிருக்கும் சங்கிலிகளை உடைப்பதிலும் கூட. தன் நண்பர்களுடன் ஊர் சுற்றுவது மட்டும் இல்லாமல், அவர்களுக்கு பிரச்சனை என்றாள் முன் நிற்பதிலும் அவள் தான் முன்னோடி. அதற்காக அவள் வாங்கிய பெயர்கள் 'பஜாரி ', 'அடங்காப்பிடாரி ' போன்ற வகையறாக்களை சேர்ந்தவை. ஏன் இன்னும் சிலர் அவளை 'தே.....' என்கிற வார்த்தையில் கூட அழைப்பதுண்டு. இதையே ஒரு ஆண் செய்திருந்தால் 'வீரன்,தீரன் ' என்று போற்றப்பட்டிருப்பான். அவளைப்  போற்றிப் புகழ வேண்டாம், ஆனால் ஒரு குறைந்தபட்ச மரியாதையாவது அவளுக்கு கிடைத்திருக்கலாம். இந்நிலையில் தீராத வயிற்று வலியால் துடித்த சாரு, தற்கொலை செய்து கொள்கிறாள். காரணமே தெரியாத சுற்றத்தாரும் "அவ நடத்தை சரியில்ல அது அவங்க வீட்டுக்கு தெரிஞ்சுருச்சு , அதான் தற்கொலை பண்ணிகிட்டா"  என்று கிளப்பி விடுகின்றனர் . உலகின் பல கொடுமைகாரர்களுக்கு கிடைத்த இறுதி மரியாதை கூட, அவளுக்கு கிடைக்காமல் போனது யார் குற்றம்?

சாரு தன் உயிரை மட்டுமே மாய்த்துக் கொண்டாள். இங்கு இருப்பவர்கள் கலாசார சீரழிவு என்னும் வஸ்திரத்தால் அவள் பண்பை மாய்த்துவிட்டனர். எது கலாசார சீரழிவு ? ஆணுடன் பேசாதே , அவனுடன் பழகாதே என்று அவள் சமூக சிந்தனையை முடக்குவதா, இல்லை சகமனிதரை மதித்து பழகுவதா! சாருவின் ஆன்மாவும் கண்ணீர் வடித்திருக்கும் இவர்கள் அறியாமையை கண்டு.  ஒரு பெண்ணைப் பற்றி முழுதும் அறியாமலேயே அவள் பாத்திரத்தை கொலை செய்ய கதை உருவாக்குபவர்களுக்கு , அவள் நிலைமையை உணர நேரம் இருந்திருக்காது தான்.

இம்மாதிரி பல வித்யாக்களும், பல சாருக்களும் நம்மை சுற்றி தான் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கின்றனர். அவர்களை பெண் தெய்வங்களாக போற்ற வேண்டும் என்று நான் சொல்லவில்லை. சொல்லப் போனால் பிரச்சனை ஆரம்பிக்கும் இடமே, அப்படி அவர்களை பிரித்துப் பார்க்கும் போது தான். அவர்களை அவர் போக்கில் விடுங்கள், பிரச்சனைகள் சுமூகமாகும். அடுப்படி மட்டுமே அவர்களது நிரந்தர உறைவிடம் என்பது மாற வேண்டும்.

"ஒரு பொண்ணால எப்டி இத பண்ண முடியும்... "

"ஒரு பொண்ணுகிட்ட போய் இப்டி தோத்துட்டு வந்துருக்கியே... "

"ஒரு பொண்ணுக்கு என்ன இவ்ளோ ஆசை .."

"ஒரு பொண்ணு சொல்றத நான் கேக்கணுமா?"

"ஒரு பொண்ணு தானே... "

போன்ற எண்ணங்கள் ஆண்களுக்கும் ,

"நான் ஒரு பொண்ணு, எப்டி நான் போய்... "

"நான் ஒரு பொண்ணு, எப்டி என்னால முடியும்.."

"ஒரு பொண்ணு பண்ணுனா ஒத்துக்குவாங்களா .."

"நான் ஒரு பொண்ணு, மத்தவங்க சொல்றத தான் கேக்கணும் "

போன்ற எண்ணங்கள் பெண்களுக்கும் இருக்கும் வரையில் இக்கொடுமைகள் தொடர்ந்து கொண்டே தான் இருக்கும்.

பெண் என்பவள் ஒடுக்கப்பட்டவளும் அல்ல, வலிமையற்றவளும் அல்ல. நம்மால் அந்த நிலைக்கு தள்ளப்பட்டவள். இன்றைய வளர்ந்து வரும் நாகரிகத்தில், பெண்கள் வெளி வர ஆரம்பித்திருக்கின்றனர். ஆனால், அதுவும் அவர்களுக்கு பிரச்சனை கொடுக்கவே ஆரம்பித்திருக்கிறது. அப்படிப்பட்ட பெண்களை எளிதாக அடைந்து விடலாம் என்பது சில காமுகர்களின் பார்வை. அது அனைவரின் சிந்தனை இல்லையெனினும் சமீபத்தில் 11 மாத குழந்தை கற்பழிக்கப்பட்ட செய்தி மற்றவர்களையும் கிலி அடையத்தான் செய்கிறது. இருந்தும் அதையும் உடைத்தெறிந்து வெளி வர வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டிருகிறது.

ஒரு பெண் இங்கு தான் செல்ல வேண்டும் , இவ்வளவு நேரம் தான் இருக்க வேண்டும் , இவ்வளவு தான் பேச வேண்டும் , இவர்களோடு தான் பேச வேண்டும்  என்பதெல்லாம் தான் பெண்களுக்கான இலக்கணம் என்றால், அதை திருத்த வேண்டிய கட்டாயம் நமக்கு உண்டு. பெண்களுக்கான இலக்கணம் என்பதே உடைத்தெறிக்க பட வேண்டிய ஒன்று தான். அவர்களை அவர்களாக இருக்க விடாமல் செய்யும் கருணையும் கூட கொடுமையானது தான்.

பெண்களுக்கான குரல்கள் ஆங்காங்கே ஒலித்தாலும் அதில் பலவும் சில பெண்களின் சுயநல விரோதத்தை தீர்த்துக் கொள்ளவே பயன்படுகிறது. பெண்களே! உங்களுக்கான ஆதரவுகள் பெருக துவங்கி இருக்கின்றன. அதை சரியான முறையில் நல்ல நோக்கத்திற்காக பயன்படுத்துங்கள். பாலின பாகுபாடு குறைய சில காலம் பிடிக்குமெனினும் அதற்கான ஆணிவேராக இது அமையும். ஆண், பெண் இருவருடைய ஒத்துழைப்பின்றி இது நிறைவேறாத ஆசையாகவே இருக்கும்.

"விலகி வீட்டிலோர் பொந்தில் வளர்வதை வீரப் பெண்கள் விரைவில் ஒழிப்பராம்
சாத்திரங்கள் பலபல கற்பராம்
சவுகரியங்கள் பலபல செய்வராம்
மூத்த பொய்மைகள் யாவும் அழிப்பராம்
மூடக் கட்டுகள் யாவும் தகர்ப்பராம்
காத்து மானிடர் செய்கை அனைத்தையும் கடவுளர்க் கினிதாகச் சமைப்பராம்"

இதில் பாதி நிகழ ஆரம்பித்திருக்கிறது. மீதியும் நிகழ, பெண்மையைப் புகழ்வோம்.

அவளிடம் நான் அவ்வளவாக பேசியதில்லை. நான் தனிமையில் இருக்கும்போது அவளுடன் பேச ஓராயிரம் வார்த்தைகள் ஒத்திகை பார்த்ததுண்டு. ஆனால், அவளுடன் பேச விழையும் தருணங்களில் ஒன்றிரண்டு வார்த்தைகளுக்கு மேல் உதிர்க்க என் நா மறுக்கின்றன. அதற்கு காரணம், என்னையே அறியாமல் நான் கொண்ட நாணமா இல்லை அவள் கண்களில் நான் கண்ட பானமா என்பது எனக்கே புதிர் தான். தூக்கக் கலக்கத்திலோ ஒரு வித கிறக்கத்திலோ நான் அவளைப் பற்றி நினைக்கும்போதெல்லாம் அவளுடன் பேசிட, அவள் மேல் நான் கொண்ட ஆசைகளை கவிதையாய் பாடிட ஓர் அசட்டுத் தைரியம் என்னை வந்து சேரும். ஆனால், அடுத்த நாளே அவளைப் பார்க்கும்போது மீண்டும் ஓர் முறை கோழையாகிறேன்.

அவள் இதழோரப் புன்னகை அவ்வப்போது தலைநீட்டி கண் சிமிட்டும். அது எனக்கானதாய் இருக்காதா என்கிற அங்கலாய்ப்பு எப்போதும் எனக்குண்டு. நான் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும்போதே அந்த சிரிப்பு இரட்டிப்பாகும். அதைப் பார்த்து என்னையே அறியாமல் நானும் சிரித்துக் கொண்டிருப்பேன். அந்த சிரிப்பிற்கு காரணம் கேட்டால் சமாளிக்க முடியாமல் அசடு வழிவதைத் தவிர வேறென்ன செய்ய முடியும். அப்படியொரு நிலைக்கு என்னை அடிக்கடி ஆளாக்குவதில் அவள் படுசுட்டி.

அவள் பார்க்கும் திசையில் நான் இருந்துவிட்டால் போதும், அவளைக் கவர்ந்து விட வேண்டுமென்று என் இயல்பை மீறி நான் செய்யும் கோமாளித்தனங்கள் பல. அவள் கண் விழி உருளும் சமயங்களில் நானும் உருள முற்படுகிறேன், அவள் விழிகளின் ஒளி என் மேல் நிகழ்ந்து கொண்டே இருக்க.

அவள் துப்பட்டாவும் என் சட்டையும் எப்போதாவது ஒரே வண்ணத்தில் சந்தித்துக் கொள்ளும். அப்போதெல்லாம் இந்தப் பிரபஞ்சத்தின் ஆற்றல் ஒன்று எங்களை சேர்க்க போராடி வருவதாய் நினைத்துக் கொள்வேன். அவள் தன் தோழிகளுடன் உரையாடிக் கொண்டிருக்கையில் அரை வினாடிக்கொரு முறை முகபாவனைகளை மாற்றிக் கொண்டே இருப்பாள். அவளை விட அப்படி என்ன சுவாரஸ்யம் அந்த உரையாடலில் இருந்து விட போகின்றது என்று நான் வியந்ததுண்டு. இருந்தும் அவளைத் தொடர்ந்து கவனிக்க நான் அச்சப்படுகிறேன். அவள் ஒவ்வொரு முகபாவனையும் என் உடல் பாகங்களை அங்குமிங்கும் அலைக்கழிக்கின்றன.

யாரும் கவனிக்கவில்லையென நினைத்து அவள் தன்னிலை மறந்து நொறுக்குத் தீனிகளை கொறித்துக் கொண்டிருப்பாள். ஒரு மழலையின் உடல்மொழி அவளிடத்தில் தெறித்துக் கொண்டிருக்கும். பஞ்சத்தில் அடிபட்ட பாமரனாய் அவளையே நான் வெறித்துக் கொண்டிருப்பேன், அவள் சிந்தவிடும் சிதறல்களேனும் எனக்கு சொந்தமாகுமா என்கிற ஏக்கத்தில்.

சுவாரஸ்யம் இல்லாத வேலைகளில் தன்னை ஈடுபடுத்திக் கொள்ளும்போதெல்லாம் அவள் முகத்தை ஒரு மாதிரி தூக்கி வைத்துக் கொள்வாள். அதுவும் ஒரு அழகு தான் என்று இலக்கணத்தை மாற்றியமைத்தாள். அனைவரும் தாங்கி நிற்கும் எதார்த்தம் கூட, அவளிடம் சேர்கையில் கவிதையாகிறது.

அவள் யாருடனாவது ஐந்து நிமிடங்களுக்கு மேல் கைப்பேசியில் உரையாடினால் என் மனம் பதைபதைக்க ஆரம்பித்துவிடும். ஒரு வித பொறாமை துளிர்விட்டு என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் திகைக்க ஆரம்பித்து விடுவேன். நேரில் பேச முடியாமல் திருட்டுத்தனமாய் அவள் முகப்புத்தகப் பக்கத்தை நோட்டமிடும் ஒரு தொடை நடுங்கியின் செய்கை வேறென்னவாக இருந்து விட முடியும்.

அவளை நான் இவ்வளவு ரசித்தபோதும், விரும்பியபோதும் அவளுடனான ஒரு இடைவெளியையே விரும்புகிறேன். அவளுடன் நெருங்கி அவளைப் புரிந்துகொள்ள முயல்கையில் உண்மையில் அவள் நான் விரும்பிய அவள் இல்லை என்கிற ஏமாற்றத்தை விட, தொலைவில் இருப்பினும் நான் ரசித்த அவளாகவே வாழ்ந்துவிட்டு போகட்டும். அவள் வாழ்க்கையில் அவளே படிக்காத ஒரு அத்தியாயமாய் இருப்பதும் ஒரு போதை தானே...!

When it comes to poetry, I am an ardent lover of metaphor and simile. But same is not the case with life. Life is not a poem after all. I can sense thousands of thorns surrounding me to pierce my skin in the name of comparison. Whenever someone compares me with someone or something, my insight hardly finds them sensible. In every pair of eyes I meet, a metric system pops out of nowhere. They measure me with respect to all possible things under the sun. Yes, comparison and judging haunts me like hell.

I am not writing this with the fear of being criticized. Even with the compliments, I always found myself embarrassed to the core. When someone says “Great, You did a very good job. You are just like ‘him’” or “You are not good enough. You should take tips from ‘him’”, both are same to me. I don’t have anything to do with the infamous ‘him’ irrespective of his rapport with me. I am neither negating his stature nor being jealous of him.  I am more worried that my integrity is lost.

The word ‘like’ happily starts off the funeral of my uniqueness. May be I would have done like him, May be I was not as good as him. But that doesn’t mean I am following him or I should follow him. I am really terrified that my interest of growing up would end up losing to my fear of being compared.

This was all about people who know me and judge me with whatever they perceived from me. Then there are people who are a notch higher. They judge me to decide whether they want to know me or not.

Their area of assessment is so vast that they could take anything from my head to toe to shed their version of me with a long boring definition that only they could understand. Even I do the same in my stories to establish my characters. But when I get back the dose of same, I get irritated to the core. At least my characters don’t coexist with us to get irritated.

Already the discrimination is so diversified that it has numerous criteria like religion, language, caste, country and so on. These ‘Judge at first sight’ creatures are tempted to add the personal traits to the criteria list. This makes the mingling an uphill task for an individual. If people have problem with the way I walk and talk, I find no reason to socialize with them.

The judging pattern itself is a joke. Everyone got used to believe something as the ultimatum which is actually not. For example, we usually write our exams for 100. Does this mean 100 is perfect? Or does this even mean 100 is the highest number that the manhood has ever known? The answer is simply a ‘No’. Everything has been simplified and defined by our fellow humans. They have been done for some purpose but not every purpose.  If you are judging me against something, I would request you to prove the perfection of that thing. Eventually proof and perfection were also human discoveries.

It is a real pity that the whole point of criticism is forgotten by everyone. Instead of encouraging and pointing out the room for improvements, people started finding bliss in one’s self confidence. In the name of warning, people happily began to donate full stops to ideas.

It doesn’t mean you should not brag yourself. Even I brag myself for the way I do things. But the worst way to do that is by dumping someone else. Anyone can do anything without bothering another.

I do judge and compare. But my victims are only my characters whom I have infused the resistance to these things that I lack.

Yes, I am a hypocrite…!

Dear Kishore,

I really felt entangled on addressing this letter to you. Within a week of our last meet, your existence has become a past. Hence I am posting this on a public forum hoping you are in a better place to read this.

I know you have planned a series of trips in the upcoming days which already tightened up your schedule like anything. Still your thirst for exploring places made you to ask me about a trip together when we met last week. I nodded immediately without a second thought trusting you as a man of his word. Amidst all these commitments, you have traveled alone to a place which only you know.

You have spent a huge number of sleepless nights in the past. Obviously, you needed a rest. But only you could justify for opting to be in sleep completely hereafter. A miss for the days and nights to follow for sure.

You would have witnessed the love that was set default for you when you came to this world. Today, we have witnessed the love you have earned while living. They were waiting with a fond hope to see your eyes blink at least. Been an adamant kid you were, you chose to keep your eyes shut without any sympathy.

You were not a saint who lives away from the world and gets the least attention. You were a disturbance who bothered us in & out and day & night. A lovable disturbance who left a void in our routine.

I owe you a treat at least for the number of times you asked me. But you left me indebted for the rest of my life.

You had always troubled me to sign off a story to mark it as complete. I never bothered to do it as they never had a direct impact on me. But this time it’s not going to be the same. Your story is not complete and I am not going to sign it off. Please reopen it if at all possible.

Your Buddy,

Loges.