இரவு 9:30 மணி
யுவன் இசையைப் போன்ற எனெர்ஜியும், ஸ்ரீ காந்த் தேவா வின் இசையைப் போன்ற இரைச்சலும் ஒரு சேர நிறைந்த பெங்களுரு பேருந்து நிலையத்தில் சத்யா தன் தோழியின் அண்ணன் அமுதனுடன் எலெக்ட்ரானிக் சிட்டி செல்லும் பேருந்தைத் தேடிக் கொண்டிருந்தாள். அதற்கு போகும் வழியில் தான் சத்யாவின் ஹாஸ்டலும் கூட.
ஒரு தோழியின் திருமணத்திற்காக வந்திருந்த அமுதனை விருந்தோம்ப வேண்டிய சூழல் சத்யாவிற்கு, அதை அவனை சேலத்திற்கு பேருந்து ஏற்றி விடும் வரையில் கடமையாய் செய்து முடிக்க சபதம் ஏற்றிருந்தாள். அதற்காக ஹீரோயினை பத்திரமாக பஸ் ஏற்றி விடும் ஹீரோவாக தன்னை பாவித்துக்கொண்டு, தன்னை பற்றி தானே எண்ணி புளங்காகிதம் அடைந்து கொண்டிருந்தாள்.
திருமண வரவேற்பு முடிந்து மணமகன்- மணப்பெண் இருவரின் மேக்கப்புகளுமே கலைந்து போயிருக்கக் கூடிய அவ்வேளையிலும், மாலையில் தான் போட்ட மேக்கப் சிறிதளவும் சிதையாதவாறு பத்திரமாக பார்த்துக் கொண்டாள் சத்யா. அதற்கு உடந்தையாக அவள் பர்ஸில் குடிகொண்டிருந்த சீப்பும் கண்ணாடியும் ஒத்துழைத்தது. ஹோட்டல் கமிஷனுக்காக ஆள் புடிக்கக் காத்திருந்த ஆட்டோக்காரர்களும் இவளைப் பார்த்து கன்னடத்தில் கூவ ஆரம்பித்தனர்.
"மேடம்... தங்க ஹோட்டல் வேணுமா ?"
"ஆட்டோ , ஆட்டோ... ஒரு 20 ரூபா குடுங்க.. நல்ல ஹோட்டலா நா கூட்டிட்டு போறேன்... நீங்களா போனா ஏமாத்திருவாங்க ..."
என்று பல குரல்கள் இவளை ஒரு சுற்றுலா பயணியாக எண்ணி ஹோட்டலில் தங்க வைக்க ஓலமிட்டுக் கொண்டிருந்தன. ஆனால், எதையும் சட்டை செய்யாமல் எலெக்ட்ரானிக் சிட்டி பஸ் இருக்கும் இடத்தை நோக்கி சென்று கொண்டிருந்தாள்.
'அடேய்... எங்க ஆபீஸ்ல பேசற இங்கிலிஷே அரைகுறை, இதுல உங்க கன்னடம் வேறயா... சும்மா போங்கடா !' என்று மனதிற்குள் கூறிக் கொண்டாள். மைன்ட் வாய்ஸ் வெளியே கேட்டாலும் தமிழில் கேட்டு விடக்கூடாது என்ற எண்ணத்தில். இருக்கும் இடம் கர்நாடகம் அல்லவா!
ஒரு வழியாக அவள் தேடிக் கொண்டிருந்த பேருந்து கிளம்ப தயாராக இருந்தது மட்டுமல்லாமல் , இவர்கள் இருவரும் அமர இரு சீட்கள் தரும் அளவிற்கு கருணையும் கொண்டிருந்தது. பேருந்தில் வேறு சீட் எதுவும் காலியாக இல்லை, ஒரு பெண் ஏறினாலும் சீட் பறி போகும் அபாயத்தில் அமுதன், எப்போது வேண்டுமானாலும் தூங்கி விழும் பரிதாபத்தில் சத்யா என்ற நிலையில் பேருந்து கிளம்பியது.
"எலெக்ட்ரானிக் சிட்டி போகவே 1 மணி நேரம் ஆகும். அப்புறம் நா பஸ் ஏறி , நீ திரும்ப ஹாஸ்டலுக்கு அரை மணி நேரம் நடந்து வரணும். உனக்கு ரொம்ப லேட் ஆயிரும் சத்யா..." என்றான் பரிச்சயமில்லாத பாஷைக்கிடையில் படாத பாடு பட்டுக் கொண்டிருந்த அமுதன்.
"அரை மணி நேரம் எல்லாம் ஆகாது ணா... சீக்கிரம் போயிடுவேன் உங்கள பஸ் ஏத்தி விட்டுட்டு..." என்றாள் தன் ஹீரோயிசத்தை காட்டியே ஆக வேண்டும் என்ற எண்ணத்தில் இருந்த சத்யா.
"இல்ல பரவாயில்ல... நா பஸ் ஏறிக்கறேன்.. நீ உங்க ஹாஸ்டல் ஸ்டாப்லயே இறங்கிடு.."
"இல்ல ணா... ஒரு ஸ்டாப் தானே... உங்கள ஏத்தி விட்டுட்டு நா ஹாஸ்டல் போயிக்கறேன் " என்றாள் சக்திமானாக தன்னை நினைத்துக் கொண்ட சத்யா. அமுதனும் அதற்கு மேல் எதுவும் பேசவில்லை.
தனக்கு மனப்பாடமாக தெரிந்த கன்னட டயலாக்கில் டிக்கெட்டை எடுத்துவிட்டு ஜன்னலோரத்தில் தன் தலையை சாய்த்தாள். தூக்கம் தூரத்தில் வருவது போல தோன்றியது. இருந்தாலும் தன் கண் மை அழிந்து விடக்கூடாதென்று கண்ணியமாக அதை துரத்திவிட்டாள்.
அப்போது ஒரு நிறுத்தத்தில் பேருந்து நின்றது. நடுத்தர வயதில் இருவர் ஏறினர். ஒருவர் மாற்று திறனாளி , மிகவும் சிரமப்பட்டு தான் பேருந்தில் ஏறினார். சீட் இல்லாததால் ஒரு கம்பியைப் பார்த்து சாய்ந்து நின்று கொண்டார். ஹெட்போன்களிலும் மொபைல்களிலும் மூழ்கிப் போயிருந்த பயணிகளுக்கு இவரை கவனிக்க நேரம் இல்லாமல் தான் போனது.
எதார்த்தமாக அவரைப் பார்த்த சத்யா, தன் சீட்டை விட்டு உடனே எழுந்தாள். அவருக்கு உதவி செய்ய வேண்டுமென்ற எண்ணத்துடன், உட்கார்ந்திருந்தால் தூங்கி விடுவேன் என்ற எண்ணமும் சேர்ந்து அவருக்கு சீட் கொடுக்க செய்தது. எந்த மொழியில் பேசுவது என புரியாமல் ஆங்கிலத்தில் ஒருவாறு பேசி அவரை உட்கார வைத்தாள். முதலில் மறுத்தாலும், அன்பு தொனித்த அவள் குரல் அவரை உட்கார வைத்தது. அவளுக்கு மனமார நன்றி கூறிக்கொண்டார்.
இவள் நின்ற சிறிது நேரத்தில் அமுதனும் இன்னொருவருக்கு இடத்தைக் கொடுத்து விட்டு நின்றுகொண்டான். இருவரும் சுவாரஸ்யமற்ற விஷயங்களை சுவாரஸ்யமாக பேசிக்கொண்டே வந்தனர். சத்யா இடம் கொடுத்தவர் மட்டும் அவ்வப்போது சத்யாவை பார்த்து சிரித்துக் கொண்டே இருந்தார்.
எலெக்ட்ரானிக் சிட்டி ஸ்டாப் வந்தது. அமுதனும் சத்யாவும் இறங்கினர். அதே இடத்தில் அவரும் இறங்கினார். என்றும் இல்லாமல் அன்று இறங்கிய சிறிது நேரத்திலேயே பஸ் வந்தது. அமுதனை அதில் ஏற்றிவிட்டு தன் கடமையை முடித்த சத்யா, மனம் முழுக்க திருப்தியுடனும் முகம் முழுக்க தூக்கத்துடனும் தன் ஹாஸ்டலை நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தாள். அங்கிருந்து சுமார் 1.5 கி மீ தொலைவில் இருந்தது அவள் ஹாஸ்டல்.
சிறிது தூரம் நடந்தவளுக்கு திடீரென அவளை யாரோ பின் தொடர்வது போன்ற எண்ணம் ஏற்பட்டது. திரும்பி பார்த்த அவளுக்கு பேரதிர்ச்சி. அவள் இடம் கொடுத்த அந்த நடுத்தர வயது நபர் அவளுக்கு 10 மீட்டர் தொலைவில் வந்து கொண்டிருந்தார்.
'என்னடா இது ? இடம் கொடுத்தது ஒரு தப்பா... எதுக்கு என்ன பாலோ பண்றாரு ' என்ற குழப்பத்தை மனதில் வைத்துக் கொண்டு, அவரைப் பார்த்து புன்னகையை படரவிட்டாள்.
(ஆங்கிலத்தில் )
"என்ன இவ்ளோ நேரம் கழிச்சு தனியா போயிட்ருக்கிங்க ?" என்றார் அந்த நபர் அதே புன்முறுவலோடு.
"ஆமாங்க... ஒரு பிரெண்டோட கல்யாணம் .. அதுக்கு போயிட்டு வர லேட்டாயிடுச்சு... "
"ஓ.. சரி சரி ... கொஞ்சம் சீக்கிரமா வந்துருக்கலாம்.. இந்த ஊர் கொஞ்சம் சேப் இல்ல இந்த டைம்ல "
'ஐயையோ.. இவர் முதல்ல எதுக்கு வரார்னு தெரிலையே..' என்று எண்ணியவாறு "உங்க வீடும் இந்த பக்கம் தானா ?" என்றாள் தன் சந்தேகத்தை தீர்த்துக் கொள்ள எண்ணிய சத்யா.
"இல்ல இல்ல.. என் வீடு அந்த பஸ் ஸ்டாப் பக்கம் தான்.. நீங்க தனிய போறிங்களே னு தான் பின்னாடி வந்தேன்"
"ஐயோ... அதெல்லாம் பரவாயில்ல ... நான் போயிக்கறேன்... நீங்க ஏன் கஷ்டப்பட்டு இவ்ளோ தூரம் வரிங்க ?"
"நா கூட வர்றது தெரிஞ்சாலே நீங்க பயப்படுவிங்க னு தெரியும்... அதனால தான் உங்களுக்கே தெரியாம வரலாம்னு பாத்தேன். ஆனா நீங்க என்ன பாத்துட்டிங்க " என்றார் கள்ளம் கபடம் இல்லாத புன்னகையோடு.
"இல்ல... நா இந்த டைம்ல நெறைய தடவ போயிருக்கேன் .. ஏதும் பிரச்சனை இல்ல.. நீங்க வீட்டுக்கு போங்க.."
"இல்ல மா... நா உங்க கூட வரது உங்க சேப்டிக்காகனு மட்டும் சொல்லிட முடியாது... எனக்காக இடம் குடுத்த நீங்க , பத்தரமா வீட்டுக்கு போயிட்டீங்கனு தெரிஞ்சா ஒரு திருப்தி அவ்ளோ தான் . அதுவும் இல்லாம உங்கள பாத்து என் சிஸ்டர் ஞாபகம் வந்துருச்சு"
சினிமாத்தனமாக இருந்தாலும் அவர் கூறிய வார்த்தைகளில் இருந்த நேர்மை அவளை ஏதோ செய்தது. இவரையா இவ்ளோ நேரம் சந்தேகப்பட்டோம் எனக் குறுகினாள்.
அவ்வளவு நேரம் யாரோவாக இருந்த அவர், அவளுக்கு ஒரு அண்ணன் இருந்தால் இப்படி தான் இருந்திருப்பாரோ என்று அவளை எண்ண வைத்தார். "அண்ணா ..." என்று அழைக்க ஆரம்பித்தாள்.
மீதியிருந்த 1 கிமீ தூரமும் மனிதமும் அன்பும் நிறைந்த பாதையாக மாறியது.
யுவன் இசையைப் போன்ற எனெர்ஜியும், ஸ்ரீ காந்த் தேவா வின் இசையைப் போன்ற இரைச்சலும் ஒரு சேர நிறைந்த பெங்களுரு பேருந்து நிலையத்தில் சத்யா தன் தோழியின் அண்ணன் அமுதனுடன் எலெக்ட்ரானிக் சிட்டி செல்லும் பேருந்தைத் தேடிக் கொண்டிருந்தாள். அதற்கு போகும் வழியில் தான் சத்யாவின் ஹாஸ்டலும் கூட.
ஒரு தோழியின் திருமணத்திற்காக வந்திருந்த அமுதனை விருந்தோம்ப வேண்டிய சூழல் சத்யாவிற்கு, அதை அவனை சேலத்திற்கு பேருந்து ஏற்றி விடும் வரையில் கடமையாய் செய்து முடிக்க சபதம் ஏற்றிருந்தாள். அதற்காக ஹீரோயினை பத்திரமாக பஸ் ஏற்றி விடும் ஹீரோவாக தன்னை பாவித்துக்கொண்டு, தன்னை பற்றி தானே எண்ணி புளங்காகிதம் அடைந்து கொண்டிருந்தாள்.
திருமண வரவேற்பு முடிந்து மணமகன்- மணப்பெண் இருவரின் மேக்கப்புகளுமே கலைந்து போயிருக்கக் கூடிய அவ்வேளையிலும், மாலையில் தான் போட்ட மேக்கப் சிறிதளவும் சிதையாதவாறு பத்திரமாக பார்த்துக் கொண்டாள் சத்யா. அதற்கு உடந்தையாக அவள் பர்ஸில் குடிகொண்டிருந்த சீப்பும் கண்ணாடியும் ஒத்துழைத்தது. ஹோட்டல் கமிஷனுக்காக ஆள் புடிக்கக் காத்திருந்த ஆட்டோக்காரர்களும் இவளைப் பார்த்து கன்னடத்தில் கூவ ஆரம்பித்தனர்.
"மேடம்... தங்க ஹோட்டல் வேணுமா ?"
"ஆட்டோ , ஆட்டோ... ஒரு 20 ரூபா குடுங்க.. நல்ல ஹோட்டலா நா கூட்டிட்டு போறேன்... நீங்களா போனா ஏமாத்திருவாங்க ..."
என்று பல குரல்கள் இவளை ஒரு சுற்றுலா பயணியாக எண்ணி ஹோட்டலில் தங்க வைக்க ஓலமிட்டுக் கொண்டிருந்தன. ஆனால், எதையும் சட்டை செய்யாமல் எலெக்ட்ரானிக் சிட்டி பஸ் இருக்கும் இடத்தை நோக்கி சென்று கொண்டிருந்தாள்.
'அடேய்... எங்க ஆபீஸ்ல பேசற இங்கிலிஷே அரைகுறை, இதுல உங்க கன்னடம் வேறயா... சும்மா போங்கடா !' என்று மனதிற்குள் கூறிக் கொண்டாள். மைன்ட் வாய்ஸ் வெளியே கேட்டாலும் தமிழில் கேட்டு விடக்கூடாது என்ற எண்ணத்தில். இருக்கும் இடம் கர்நாடகம் அல்லவா!
ஒரு வழியாக அவள் தேடிக் கொண்டிருந்த பேருந்து கிளம்ப தயாராக இருந்தது மட்டுமல்லாமல் , இவர்கள் இருவரும் அமர இரு சீட்கள் தரும் அளவிற்கு கருணையும் கொண்டிருந்தது. பேருந்தில் வேறு சீட் எதுவும் காலியாக இல்லை, ஒரு பெண் ஏறினாலும் சீட் பறி போகும் அபாயத்தில் அமுதன், எப்போது வேண்டுமானாலும் தூங்கி விழும் பரிதாபத்தில் சத்யா என்ற நிலையில் பேருந்து கிளம்பியது.
"எலெக்ட்ரானிக் சிட்டி போகவே 1 மணி நேரம் ஆகும். அப்புறம் நா பஸ் ஏறி , நீ திரும்ப ஹாஸ்டலுக்கு அரை மணி நேரம் நடந்து வரணும். உனக்கு ரொம்ப லேட் ஆயிரும் சத்யா..." என்றான் பரிச்சயமில்லாத பாஷைக்கிடையில் படாத பாடு பட்டுக் கொண்டிருந்த அமுதன்.
"அரை மணி நேரம் எல்லாம் ஆகாது ணா... சீக்கிரம் போயிடுவேன் உங்கள பஸ் ஏத்தி விட்டுட்டு..." என்றாள் தன் ஹீரோயிசத்தை காட்டியே ஆக வேண்டும் என்ற எண்ணத்தில் இருந்த சத்யா.
"இல்ல பரவாயில்ல... நா பஸ் ஏறிக்கறேன்.. நீ உங்க ஹாஸ்டல் ஸ்டாப்லயே இறங்கிடு.."
"இல்ல ணா... ஒரு ஸ்டாப் தானே... உங்கள ஏத்தி விட்டுட்டு நா ஹாஸ்டல் போயிக்கறேன் " என்றாள் சக்திமானாக தன்னை நினைத்துக் கொண்ட சத்யா. அமுதனும் அதற்கு மேல் எதுவும் பேசவில்லை.
தனக்கு மனப்பாடமாக தெரிந்த கன்னட டயலாக்கில் டிக்கெட்டை எடுத்துவிட்டு ஜன்னலோரத்தில் தன் தலையை சாய்த்தாள். தூக்கம் தூரத்தில் வருவது போல தோன்றியது. இருந்தாலும் தன் கண் மை அழிந்து விடக்கூடாதென்று கண்ணியமாக அதை துரத்திவிட்டாள்.
அப்போது ஒரு நிறுத்தத்தில் பேருந்து நின்றது. நடுத்தர வயதில் இருவர் ஏறினர். ஒருவர் மாற்று திறனாளி , மிகவும் சிரமப்பட்டு தான் பேருந்தில் ஏறினார். சீட் இல்லாததால் ஒரு கம்பியைப் பார்த்து சாய்ந்து நின்று கொண்டார். ஹெட்போன்களிலும் மொபைல்களிலும் மூழ்கிப் போயிருந்த பயணிகளுக்கு இவரை கவனிக்க நேரம் இல்லாமல் தான் போனது.
எதார்த்தமாக அவரைப் பார்த்த சத்யா, தன் சீட்டை விட்டு உடனே எழுந்தாள். அவருக்கு உதவி செய்ய வேண்டுமென்ற எண்ணத்துடன், உட்கார்ந்திருந்தால் தூங்கி விடுவேன் என்ற எண்ணமும் சேர்ந்து அவருக்கு சீட் கொடுக்க செய்தது. எந்த மொழியில் பேசுவது என புரியாமல் ஆங்கிலத்தில் ஒருவாறு பேசி அவரை உட்கார வைத்தாள். முதலில் மறுத்தாலும், அன்பு தொனித்த அவள் குரல் அவரை உட்கார வைத்தது. அவளுக்கு மனமார நன்றி கூறிக்கொண்டார்.
இவள் நின்ற சிறிது நேரத்தில் அமுதனும் இன்னொருவருக்கு இடத்தைக் கொடுத்து விட்டு நின்றுகொண்டான். இருவரும் சுவாரஸ்யமற்ற விஷயங்களை சுவாரஸ்யமாக பேசிக்கொண்டே வந்தனர். சத்யா இடம் கொடுத்தவர் மட்டும் அவ்வப்போது சத்யாவை பார்த்து சிரித்துக் கொண்டே இருந்தார்.
எலெக்ட்ரானிக் சிட்டி ஸ்டாப் வந்தது. அமுதனும் சத்யாவும் இறங்கினர். அதே இடத்தில் அவரும் இறங்கினார். என்றும் இல்லாமல் அன்று இறங்கிய சிறிது நேரத்திலேயே பஸ் வந்தது. அமுதனை அதில் ஏற்றிவிட்டு தன் கடமையை முடித்த சத்யா, மனம் முழுக்க திருப்தியுடனும் முகம் முழுக்க தூக்கத்துடனும் தன் ஹாஸ்டலை நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தாள். அங்கிருந்து சுமார் 1.5 கி மீ தொலைவில் இருந்தது அவள் ஹாஸ்டல்.
சிறிது தூரம் நடந்தவளுக்கு திடீரென அவளை யாரோ பின் தொடர்வது போன்ற எண்ணம் ஏற்பட்டது. திரும்பி பார்த்த அவளுக்கு பேரதிர்ச்சி. அவள் இடம் கொடுத்த அந்த நடுத்தர வயது நபர் அவளுக்கு 10 மீட்டர் தொலைவில் வந்து கொண்டிருந்தார்.
'என்னடா இது ? இடம் கொடுத்தது ஒரு தப்பா... எதுக்கு என்ன பாலோ பண்றாரு ' என்ற குழப்பத்தை மனதில் வைத்துக் கொண்டு, அவரைப் பார்த்து புன்னகையை படரவிட்டாள்.
(ஆங்கிலத்தில் )
"என்ன இவ்ளோ நேரம் கழிச்சு தனியா போயிட்ருக்கிங்க ?" என்றார் அந்த நபர் அதே புன்முறுவலோடு.
"ஆமாங்க... ஒரு பிரெண்டோட கல்யாணம் .. அதுக்கு போயிட்டு வர லேட்டாயிடுச்சு... "
"ஓ.. சரி சரி ... கொஞ்சம் சீக்கிரமா வந்துருக்கலாம்.. இந்த ஊர் கொஞ்சம் சேப் இல்ல இந்த டைம்ல "
'ஐயையோ.. இவர் முதல்ல எதுக்கு வரார்னு தெரிலையே..' என்று எண்ணியவாறு "உங்க வீடும் இந்த பக்கம் தானா ?" என்றாள் தன் சந்தேகத்தை தீர்த்துக் கொள்ள எண்ணிய சத்யா.
"இல்ல இல்ல.. என் வீடு அந்த பஸ் ஸ்டாப் பக்கம் தான்.. நீங்க தனிய போறிங்களே னு தான் பின்னாடி வந்தேன்"
"ஐயோ... அதெல்லாம் பரவாயில்ல ... நான் போயிக்கறேன்... நீங்க ஏன் கஷ்டப்பட்டு இவ்ளோ தூரம் வரிங்க ?"
"நா கூட வர்றது தெரிஞ்சாலே நீங்க பயப்படுவிங்க னு தெரியும்... அதனால தான் உங்களுக்கே தெரியாம வரலாம்னு பாத்தேன். ஆனா நீங்க என்ன பாத்துட்டிங்க " என்றார் கள்ளம் கபடம் இல்லாத புன்னகையோடு.
"இல்ல... நா இந்த டைம்ல நெறைய தடவ போயிருக்கேன் .. ஏதும் பிரச்சனை இல்ல.. நீங்க வீட்டுக்கு போங்க.."
"இல்ல மா... நா உங்க கூட வரது உங்க சேப்டிக்காகனு மட்டும் சொல்லிட முடியாது... எனக்காக இடம் குடுத்த நீங்க , பத்தரமா வீட்டுக்கு போயிட்டீங்கனு தெரிஞ்சா ஒரு திருப்தி அவ்ளோ தான் . அதுவும் இல்லாம உங்கள பாத்து என் சிஸ்டர் ஞாபகம் வந்துருச்சு"
சினிமாத்தனமாக இருந்தாலும் அவர் கூறிய வார்த்தைகளில் இருந்த நேர்மை அவளை ஏதோ செய்தது. இவரையா இவ்ளோ நேரம் சந்தேகப்பட்டோம் எனக் குறுகினாள்.
அவ்வளவு நேரம் யாரோவாக இருந்த அவர், அவளுக்கு ஒரு அண்ணன் இருந்தால் இப்படி தான் இருந்திருப்பாரோ என்று அவளை எண்ண வைத்தார். "அண்ணா ..." என்று அழைக்க ஆரம்பித்தாள்.
மீதியிருந்த 1 கிமீ தூரமும் மனிதமும் அன்பும் நிறைந்த பாதையாக மாறியது.
0 comments:
Post a Comment