"ஜனனமும் பூமியில் புதியது இல்லை
மரணத்தைப் போலொரு பழையதும் இல்லை
இரண்டும் இல்லாவிடில் இயற்கையும் இல்லை
இயற்கையின் ஆணை தான் ஞானத்தின் எல்லை..."

என்று வைரமுத்துவின் வரிகள் சோகக் குரலில் ஒலித்துக் கொண்டிருக்க, மின் மயானம் முழுவதும் அழுகைக் குரல்கள் நிறைந்திருந்தன. அதில் ஒருவனின் ஓலக்குரல் மட்டும் தனியாக ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது. இறந்து போன சிவகாமி பாட்டியின் பேரன் ராகவ் மூச்சடைக்க விசும்பிக் கொண்டிருந்தான். பிறக்கும்போது இவனை அள்ளி அணைத்த கைகள், அனலின் கைகளுக்கு இரையாவதை பார்த்த பின் எப்போதும் கட்டுக்குள் இருக்கும் இவன் உணர்ச்சிகள் அணைகளை உடைத்துக் கொண்டு வெளி வர ஆரம்பித்திருந்தன.  பாட்டியின் இழப்பு இவனை இவ்வளவு திருப்பிப் போடும் என ஒரு போதும் நினைத்திருக்கவில்லை. அவர் இழப்பைப் பற்றியே யோசித்திராவனுக்கு இது ஒரு மீளாத்துயரமாக தான் பட்டது. இவன் மட்டுமல்ல வேறு எவரும் யோசித்திருக்க மாட்டார்கள். காலையில் கோவிலுக்கு சென்று வருகிறேன் என கிளம்பி, மாலையில் சாமியாக வந்த சிவகாமி பாட்டி தந்த ஏமாற்றம் அனைவருக்கும் பேரதிர்ச்சி தான்.

அக்கண்ணீரின் இடைவெளிகளில் தன் சிந்தை எங்கிருக்கிறதென்று அறியாதவனாய் அனைவரையும் நோட்டம் விட ஆரம்பித்திருந்தான். இவர் இடத்தில் இனி யாரும் இல்லையே என்ற பாசத்தில் சிலரும், இன்று இவர் இருக்கும் இடத்திற்கு நாளை நாமோ என்ற பயத்தில் சிலரும் அழுது கொண்டிருந்தனர். அவர்களைப் பார்க்கப் பார்க்க இவனுக்கு கோபம் தலைக்கேறியது, தன் மீதும் கூட.  சிவகாமி பாட்டி உயிருடன் இருக்கும்போது  வசை பாட வாய்கள் போதாமல் பேசியவர்கள் பலரும், கவலை முகமாய் கண்ணீருடன் நின்றிருந்தனர்.  அவர்களைக் கேள்வி கேட்க முடியாத விரக்தியில் தன் மீதும் எரிச்சலாய் வந்தது. கோபத்தின் உச்சத்தில் இறந்த கால நினைவுகளை அசை போட ஆரம்பித்தான்.

பரந்து விரிந்த வானை அலங்கரிக்கும் நிலா போல நெற்றியில் பொட்டும், அவிழ்க்க முடியாத ஜிலேபி கொண்டையும், தவிர்க்க முடியாத புன்னகையும் தான் சிவகாமி பாட்டியின் அடையாளங்கள். இளையவர்கள் எது செய்தாலும் பாக்கைக் கொட்டிக் கொண்டு குற்றம் சொல்லும் சாதாரண பாட்டி அல்ல சிவகாமி, அவர்கள் செய்யும் லூட்டிகளில் தன்னையும் இணைத்துக்கொண்டு மகிழும் முதிர்ந்த இளரத்தம். ராகவ் எடுக்கும் செல்பிக்களுக்கு போஸ் கொடுப்பதாகட்டும், இளையதளபதி விஜய் படத்தை இமை கொட்டாமல் பார்ப்பதாகட்டும், 'ஊதா கலரு ரிப்பன் ' பாடலை முணுமுணுத்துக் கொண்டே வேலை செய்வதாகட்டும், ராகவின் நண்பர்கள் வீட்டிற்கு வந்தால் அவர்களை கலாய்ப்பதாகட்டும்  தனக்கான இலக்கணத்தை தானே வடிவமைத்துக் கொண்டிருந்தார். அதே சமயம் ராகவிற்கு பழைய உறவுகளின் கதைகளையும் அவர்களின் முக்கியத்துவத்தையும் உணர்த்தும் சந்தர்ப்பங்களையும் அவர் தவற விடவில்லை.

ராகவுடன் அவருடைய உறவு மிகவும் விசேஷமானது. மகன் வழிப் பேரன் என்பதாலோ என்னவோ இட ஒதுக்கீட்டில் இருக்கும் ஓர வஞ்சனை போல மற்ற பேரப் பிள்ளைகளை விட இவனிடம் பாசம் அதிகம். ராகவ் தன் அம்மாவுடனோ அப்பவுடனோ சண்டை இடும் போதெல்லாம் சிவகாமி பாட்டியிடம் போய் படுத்துக் கொள்வான். காரணம், தவறியும் சிவகாமி பாட்டி ராகவை திட்டி விட மாட்டார். குழந்தையில் இருந்து அவனை தூக்கி வளர்த்ததால், அவன் ஒவ்வொரு அசைவும் பாட்டிக்கு அத்துப்படி.  அவன் கோபம் தீரும் வரை அவனிடம் கதைகளைக் கேட்டுக் கொண்டு, தலையை நீவி தூங்க வைத்து விடுவார். அடுத்த தினமே "சின்ன பையன் அவன் என்ன பண்ணிட்டான்னு அவன திட்டிருக்க ?" என்று ராகவின் அப்பாவிடம் சண்டையிடுவார்.

முகப்புத்தகத்தின் குறுக்கீடு இல்லாமல் பிறந்தநாட்களை ஞாபகம் வைத்துக் கொள்வதில் பாட்டி படுசுட்டி.பிறந்த தினம் விசேஷ தினங்களில் ராகவ் தவறாமல் பாட்டியின் காலில் விழுந்து ஆசீர்வாதமும் பணமும் வாங்கி விடுவான்.  அவன் வரவில்லையென்றாலும் பாட்டியின் ஆசிர்வாதமும் பணமும் அவனை தேடி வந்துவிடும்.

வீட்டில் துணி எடுக்க அனைவரும் செல்லும்போதெல்லாம், பாட்டி ராகவ் தேர்ந்தெடுக்கும் சேலைகளை தான் வாங்குவாள். இவன் தேர்ந்தெடுக்க சிரமப்பட்டால் "ஏண்டா, உங்கம்மாளுக்குனா அவ்ளோ சீக்கிரம் செலக்ட் பண்ற, எனக்கு பண்ணமாட்டியா ?" என்று நக்கலடிப்பார். அதே சமயம் அவன் சுமாராக தேர்ந்தெடுத்தாலும் ,"என் பேராண்டி செலெக்ஷன் எப்போவும் சூப்பரா தான் இருக்கும் " என்று அனைவரிடமும் கூறி பெருமைப்பட்டுக் கொள்வார்.

அப்படி சேலை உடுத்தி மகிழ்ந்த உடலை அவருக்குப் பிடித்த ப்ளூ கலர் பட்டுப்புடவையுடனே அனலுக்கு இரையாகக் கொடுத்து விட்டோமே என்று எண்ணிய போது, ராகவிற்கு அழுகை இன்னும் குமுறிக்கொண்டு வந்தது. அவர் எப்படி இறந்தார் என தெரியாத விரக்தியில் அழுகை இன்னும் அதிகமானது. எப்படியேனும் அதை அறிந்து கொள்ள வேண்டிய பொறுப்பு அவனுக்கு இருந்ததாக உணர்ந்தான்.

அது ஒரு புரட்டாசி சனிக்கிழமை. ராகவின் அம்மா அவனை சிறப்பு வாய்ந்த கோவில்களுக்கு அழைத்து செல்ல ஒரு பட்டியலே தயார் செய்து வைத்திருந்தார். ராகவ் காலை எழுந்திருக்கும்போதே சிவகாமி பாட்டி தலைக்கு குளித்து துவட்டிக் கொண்டிருந்தார்.

இவனைப் பார்த்தவுடன் "நீ கோயிலுக்கே போகமாட்டேனு இருந்த, இன்னைக்கு பாரு... உங்க அம்மா உன்ன எத்தன கோயிலுக்கு கூட்டிட்டுப் போக போறான்னு...  ஆனா நா தப்பிச்சுட்டேன் பா..  இங்க பக்கத்துல இருக்கற கோயிலுக்கு போயிட்டு வீட்டுக்கு வந்து படுத்துக்க போறேன் "  என்றார் கிண்டலாக. அவனும் அதைக் கேட்டு மீண்டும் உறங்க சென்றுவிட்டான்.

சிறிது நேரம் கழித்து எழுந்தவுடன் "பாட்டி எங்கயோ கீழ விழுந்துட்டாங்களாம்... இந்த ஹாஸ்பிட்டலுக்கு வந்துரு" என்று ராகவின் அப்பா அவனிடம் சொன்ன போது கூட அவனுக்கு பாட்டி உடல்நிலையின் தீவிரம் அவனுக்கு புரியவில்லை. அங்கு சென்று பாட்டியின் நிலைமை சீராகிக் கொண்டிருக்கிறது என்று அனைவரும் பெருமூச்சு விடுவதற்குள் எல்லாம் முடிந்துவிட்டது. சர்க்கரையும் மாரடைப்பும் அவரை முடித்துவிட்டது.

வீட்டிற்கும் ஹாஸ்பிட்டலுக்கும் இடையில் நடந்தவை அனைவருக்கும் புதிர் தான். அதை விடுவிக்க ராகவ் கோவிலுக்கு அருகில் சென்று விசாரிக்கப் போனான். ஒவ்வொருவரிடமும் அவன் கேள்வி கேட்கும்போதும் அவர்கள் சொல்லும் பதிலில் தன் பாட்டியே கிடைத்து விடுவாரோ என்ற ஆர்வம் அவன் கண்களில் தெறித்தது கண்ணீருடன் சேர்ந்து. இறுதியில் அவன் அறிந்த சம்பவம் அவனை சற்று பலவீனமாக்கியது உண்மை தான்.

பாட்டி கோவிலில் தரிசனத்தை முடித்துவிட்டு வீட்டிற்கு செல்ல ஒரு சிற்றுந்தில் ஏற வேண்டும். அதற்கு செல்லும்வழியில் பாட்டிக்கு தலைசுற்றல் ஆரம்பமாகியுள்ளது. ஒரு வழியாக பேருந்தில் ஏறியவருக்கு உட்கார இடமில்லை. கம்பியைப் பிடித்து நிற்க முயற்சித்த பாட்டிக்கு தோல்வியே கிட்டியது. தன் முகத்தைப் பேருந்தின் தரைக்கு தந்தார். தன்னையும் அப்போது வந்த முதல் மாரடைப்புக்கு இரையாக. அந்த பேருந்தின் நடத்துநர் சொல்ல சொல்ல ராகவின் கண்கள் குளமாகியது. இதை வீட்டில் சொல்ல முடியாமல் சொல்லி கதறினான்.

அதன் பிறகு, அவன் பேருந்தில் செல்லும்போதெல்லாம் பாட்டியின் ஞாபகங்கள் ஒரு முறையாவது அவனை தீண்டிவிடும். விளைவு, பாட்டியின் வயதில் எவர் வந்தாலும் அவர்களுக்கு உட்கார இடம் கொடுக்க ஆரம்பித்தான்.

அவர்களின் கண்களிலும் புன்னகையிலும் சிவகாமி பாட்டி வாழ்கிறார் என்கிற நம்பிக்கை அவனை முழுதும் ஆட்கொண்டது.

'This drama is never going to end'. Varun thought as he was sitting in a girl's home for the bride seeing ceremony. That was not the first one but his insight alarmed 'This is not going to be the last one as well'.

The memories of his ex-girlfriend Vidhya always haunted him. But his parents never had a chance to understand his relationship with Vidhya which was a prey to the religious intolerance of the society. He stood against Vidhya's parents for her, just to watch the emotional blackmail drama taking her away from him. Neither did he find any reason to hate Vidhya nor to love any other girl.

It took 6 months for his parents to convince him for a marriage after that tragedy which was known to none. But he was never convinced to like any of the 8 girls which his parents managed to show him through matrimony's impulsion.

When he was waiting for this bride, he was served with hot tea and spicy samosas by few aunties who were subscribed to a complete makeup package from a beauty parlor. 'What if it is a genetic defect?'. That very thought scared him more to meet the bride.

At last he got a glimpse of the bride 'Sneha' who was coming down through the stairs. She was wearing a pink saree, yet managed to avoid a too girly look. She kept her makeup as simple as possible to give Varun a sigh of relief. She was coming towards the couch where Varun's family was sitting with a vibrant smile. Suddenly everyone heard a wail. Without a second thought,  Sneha ran towards the child who was weeping as he fell down from the stairs. That was a heroic moment for Sneha which gained a place in Varun's heart. It was not a great deed but it rewinded back the memories of his Vidhya who loved Kids.

After a while, Varun and Sneha met in balcony to complete the formality of bride seeing ceremony. Varun's silence spoke while Sneha's words revealed clarity. Her thoughts impressed him to an extent.

At the end of their short meet. "So All good between us?", Sneha Pouted.

"Probably..." said Varun with a grin.

3 months later. A fiberboard in front of a church in Chennai read 'Sneha Thomas Weds Varun Paul'.

Sneha was dressed in white like an angel and Varun was wearing a black branded blazer with crisp grooming. The moment he saw his marriage poster, memories started to flow and so did tears from his eyes. He thought of his days with Vidhya when he designed few invitations in their name. He always thought the common starting letter of their names did enough magic to create a great invitation in turn a great couple too. It was a teary eyed wedding for Varun while it was an exciting day for Sneha who entered the marriage life with higher expectations and dreams.

A week after their marriage, the couple moved to an apartment in Bangalore which was their work town. That was one of the main reasons for matrimony to bring them together. But it stopped right there.  

Varun's silence for Sneha seemed normally abnormal before marriage and became abnormally normal after marriage. They both stayed in the same apartment as more of roommates than husband and wife. Sneha could reach her office only through bus even if it was on the way to Varun's office. Her feelings for Varun never changed as she believed that someday she could get a glimpse of Varun's love. Prayer in church and purchase of provisions defined their moments of togetherness in their 3 month marital life.

The balcony in their bedroom gave what Varun couldn't. It was her dreamland which gave the hope of pure love and affection. She spent most of her home time in the balcony calling her parents and friends whenever she felt down. If it was pillows for most of us, it was that balcony for Sneha where her eyes would convey most of the untold stories. That balcony became her habit to avoid the embarrassing silence between Varun and her in the bedroom. She always made sure to come back only after Varun's entry into deep sleep.

It was a fine Wednesday morning. Sneha took off that day as she was sick. Sneha was having a chat with the neighbour along with a coffee while Varun was searching something furiously in the bedroom. That irritated Varun more and he shouted her name aloud.

"Sneha!!!"

Sneha was too happy that Varun called her name and ran towards the bedroom with the coffee cup in hand.

"Yes Varun..." said Sneha marking her presence with a brighter face.

"Did you see my wallet anywhere?"

"No, I didn't see it.. Where did you keep it last night?"

"Oh... You are so cool that enjoying your coffee and asking me the questions. Can't you even search it for me? Such an irresponsible idiot. Is this why I got married you for?" shouted Varun and went on to hurt Sneha more. Coffee cup in Sneha's hand and Sneha herself broke at the same time after exposed his other side. The anger behind his calmness was terrible. She started to weep and gave her face to the pillows. Varun left after cursing himself for marrying her and his irritation purely targeted Sneha leaving his missing wallet somewhere. The neighbour came to her rescue but her tears got too comfortable well before. At the same time, Varun found his wallet showing its teeth in the backseat of his car.

Varun's guiltiness clogged his guts to call and console Sneha. So he decided to follow an universal idea which he robbed from a girl ordering something in flipkart when he entered his office. He had decided to get his wife a dress as a disciple of husbands all over the globe. It might have sounded a bit weird as a human but the male chauvinist in Varun urged him to wipe his wife's tears with a gift. That was the same day when his office offered him a chance to take his wife to a star hotel for the weekend grand gala dinner arranged for all the employees.

On Friday Evening, when Sneha was returning from the office, their bed held a yellow salwar along with a note which read 'Get ready soon. We are going out for a dinner'. That moved Sneha altogether into a different world that she never thought to mind her hatred for yellow color. Her happiness was so huge that even the extra large salwar couldn't hold it. She felt so comfortable in that uncomfortable dress.  

They reached the dinner place well before time. Varun introduced her to all his teammates and their wives. Everyone was in praise for Varun's love and commitment towards work. Sneha felt bad for not creating an impact in Varun's life as work did. Soon after the introduction session, Varun went with his colleagues to get some booze after telling Sneha not to wait for dinner and to have it with his teammate's wives. Varun was in no mood to get completely drunk but just a few shots of vodka. Alcohol never allows humans to control just like the desires. It ignited thoughts of Varun's old days which in turn made Varun to drink as much as he could. He was not in his senses and forgot Sneha's existence. He went straight up to the car and drove home.

Sneha was waiting impatiently after a hurried half tummy dinner.

"Are you still waiting here? I thought you went already.." said Ram, one of Varun's Colleagues, as he saw Sneha waiting for a considerable time.

"No... I was waiting for Varun to come.."

"Sorry.. He went already.. I guess he forgot you.."

Shock and anger sandwiched Sneha as she heard those words from him. But she somehow managed to avoid exposing it in her face.

"Oh Sorry.. Seems like he already messaged me to come home.. I didn't notice.. No problems.. I will go home" she said after checking an unsent and unreceived message in her mobile. She started towards the main road before Ram could reply anything. Her heart cried to shout at Varun but her continuous calls never seemed to bother him. She didn't have any money that can take her home.

She decided to get a taxi and pay after reaching the home. Tears rolled on her cheeks. She hated herself for being so unlucky. Her apartment security helped her to pay for the taxi. When she reached her home, Varun was sleeping in the couch with an ever disturbing snore. As usual, she gave all her feelings and herself to the bed.

Next morning, she bursted out in anger to Varun for the first time.

"Did I ask you to take me out? How careless you are... What if something happened to me?"

"Nothing happened right. Why do you want make it a big deal?" said Varun with an utmost carelessness.

"Why did you marry me if you don't like?... Am I a doll without any feelings?"

"See.. even I don't know why the hell I married you.. You can leave this home whenever you want"

She realised that it would not make any sense to talk about that to him. At Least the walls would have listened to her more than him. She didn't want to disturb her parents either. She cursed herself and decided to let things go on and not to care more about that.

Months passed. Things got a bit normal. It was ethnic day in Sneha's office. She made her mind to wear saree on that day after a series of compulsion from her colleagues. She was not a regular saree wearer. So she felt it would be difficult to travel in bus with saree and decided to take her colleague's help in conveyance. But it was fate which again took up the honour of deciding things in her life. In the morning, she went with her colleague to office. Due to some reason, her colleague had to leave in the afternoon itself. She decided to give it a try to call Varun and tell him to pick her up in his way.

"Varun... Can you please come and pick me while going home?"

"No.. I will be late. You take a bus and go to home.."

"No Varun.. I am in Saree.. It will be difficult for me to go in bus"

"Or take a cab and go... I am very busy now.."

"But Varun please...."

"Can't you get What I am saying? I am really busy.."

"Sorr.." The call was disconnected before she could complete her sorry. After yielding a yet another break in her broken heart, she decided to take a cab. But she had to cross the road to take the cab. Her eyes were on the signal but her mind wasn't. She started to cross the road and reached halfway mark. Before her eyes could send a message to her mind that signal turned red, the place where she landed turned red as a car swiftly crossed the place ignoring her presence. She was losing her consciousness. Someone took her mobile to call recently dialed number which was Varun. Varun thought Sneha was calling again to disturb him and disconnected the call twice without any hesitation.

"There is some number called Varun and he is disconnecting the call. Let me try some other number.." said the stranger who had her mobile. In the meantime, she went into unconscious state. So did her feelings for Varun.

Message had been passed to all relatives who had started to Bangalore from Chennai immediately. When Varun heard the news,he rushed to the hospital with a heavy heart and saw doctors treating Sneha in ICU. He hated himself for hurting Sneha both mentally and physically. He felt himself to be the reason for Sneha's accident. A man with stone heart got stoned. Even tears refused to show up to support his feelings. He stayed all night in the hospital to see all his relatives and Sneha's parents reaching to ensure the health condition of Sneha. He felt lonely in the crowd.

After two days, when Sneha was back to consciousness, he was sitting in that room alone. She saw him and started to cry in fear.

"I am very afraid... Can you please take me to my mom?  I don't want to be here. I want my mom.."

Sneha's fear scared Varun more as he made himself a dangerous creature in her life. He left the room and went directly to the church. None had seen him with so much of tears in his eyes except for walls of the church. Each drop of his tears fell down to raise his feelings for Sneha. For the first time, he realised his love for Sneha. He confessed in church for the sins he did to Sneha which didn't deserve to be forgiven. At last, he confessed to his father who was more of a friend which he ensured in yet another situation.

"This is not a chance... This is her rebirth and yours too.. Go get hold of her and show your love.. Start your new life..."

After her discharge from hospital, most of her time was with her mother. He slept alone in his room with tears conversing to pillow. Even after her mother left, Sneha was staying in second bedroom and never wanted to come back to their room.

One breezy night, he entered her room with a urge to express his feelings. His shadow at the doorstep was enough to make her turn to other side. He knelt down near the bed and started in a hope that she would be hearing.

"Sneha... You always had a question.. Why should I marry you if I don't like you? Even I don't have answer for that seriously... I was in a relationship and when that failed I hated to think any girl in that position. But when I saw you, my heart told me that you can be a cure. I accepted you with a gut feel that you could be a good wife to me and you were...."

His voice stammered. "But I failed to analyze whether I could be a good husband to you... Yes,I was selfish.. I could not give my love to you... To be clear.. I never tried to do that. Now I realize the mental torture I given to you... I know it is an unforgivable sin.. But I want you to accept me and forgive me for the sake of my love... For one last time, you have to bear my selfishness and let me to show my love to you.."

Sneha was unmoved and lying in the same position without any reaction. He stood up and saw her in deep sleep with earplugs on. Again he knelt down on the floor and stared at the ceiling.

In the morning, when Sneha woke up, she was surprised to see Varun kneeling down and sleeping with his head on the bed. She woke him up.

"Why are you sleeping here?"

"I was telling you my past last night which you never wanted to hear. Let it be... You were already my better half. Will you take me as yours?"

She saw the pure love for the first time in Varun's teary red eyes which she was longing for. She hugged him to get hold of it. No words had been spilled in the room after that. It was love and tears which conveyed everything.

இரவு 9:30 மணி

யுவன் இசையைப் போன்ற எனெர்ஜியும், ஸ்ரீ காந்த் தேவா வின் இசையைப் போன்ற இரைச்சலும் ஒரு சேர நிறைந்த  பெங்களுரு பேருந்து நிலையத்தில் சத்யா தன் தோழியின் அண்ணன் அமுதனுடன் எலெக்ட்ரானிக் சிட்டி செல்லும் பேருந்தைத் தேடிக் கொண்டிருந்தாள். அதற்கு போகும் வழியில் தான் சத்யாவின் ஹாஸ்டலும் கூட.

ஒரு தோழியின் திருமணத்திற்காக வந்திருந்த அமுதனை விருந்தோம்ப வேண்டிய சூழல் சத்யாவிற்கு, அதை அவனை சேலத்திற்கு பேருந்து ஏற்றி விடும் வரையில் கடமையாய் செய்து முடிக்க சபதம் ஏற்றிருந்தாள். அதற்காக ஹீரோயினை பத்திரமாக பஸ் ஏற்றி விடும் ஹீரோவாக தன்னை பாவித்துக்கொண்டு, தன்னை பற்றி தானே எண்ணி புளங்காகிதம் அடைந்து கொண்டிருந்தாள்.

திருமண வரவேற்பு முடிந்து மணமகன்- மணப்பெண் இருவரின் மேக்கப்புகளுமே கலைந்து போயிருக்கக் கூடிய அவ்வேளையிலும், மாலையில் தான் போட்ட மேக்கப் சிறிதளவும் சிதையாதவாறு பத்திரமாக பார்த்துக் கொண்டாள் சத்யா. அதற்கு உடந்தையாக அவள் பர்ஸில் குடிகொண்டிருந்த சீப்பும் கண்ணாடியும் ஒத்துழைத்தது. ஹோட்டல் கமிஷனுக்காக ஆள் புடிக்கக் காத்திருந்த ஆட்டோக்காரர்களும் இவளைப் பார்த்து கன்னடத்தில்  கூவ ஆரம்பித்தனர்.

"மேடம்... தங்க ஹோட்டல் வேணுமா ?" 

"ஆட்டோ , ஆட்டோ... ஒரு 20 ரூபா குடுங்க.. நல்ல ஹோட்டலா நா கூட்டிட்டு போறேன்... நீங்களா போனா ஏமாத்திருவாங்க ..."

என்று பல குரல்கள் இவளை ஒரு சுற்றுலா பயணியாக எண்ணி ஹோட்டலில் தங்க வைக்க ஓலமிட்டுக் கொண்டிருந்தன. ஆனால், எதையும் சட்டை செய்யாமல் எலெக்ட்ரானிக் சிட்டி பஸ் இருக்கும் இடத்தை நோக்கி சென்று கொண்டிருந்தாள்.

'அடேய்... எங்க ஆபீஸ்ல பேசற இங்கிலிஷே அரைகுறை, இதுல உங்க கன்னடம் வேறயா... சும்மா போங்கடா !' என்று மனதிற்குள் கூறிக் கொண்டாள். மைன்ட் வாய்ஸ் வெளியே கேட்டாலும் தமிழில் கேட்டு விடக்கூடாது என்ற எண்ணத்தில். இருக்கும் இடம் கர்நாடகம் அல்லவா!

ஒரு வழியாக அவள் தேடிக் கொண்டிருந்த பேருந்து கிளம்ப தயாராக இருந்தது மட்டுமல்லாமல் , இவர்கள் இருவரும் அமர இரு சீட்கள் தரும் அளவிற்கு கருணையும் கொண்டிருந்தது.  பேருந்தில் வேறு சீட் எதுவும் காலியாக இல்லை, ஒரு பெண் ஏறினாலும் சீட் பறி போகும் அபாயத்தில் அமுதன், எப்போது வேண்டுமானாலும் தூங்கி விழும் பரிதாபத்தில் சத்யா என்ற நிலையில் பேருந்து கிளம்பியது.

"எலெக்ட்ரானிக் சிட்டி போகவே 1 மணி நேரம் ஆகும். அப்புறம் நா பஸ் ஏறி , நீ திரும்ப ஹாஸ்டலுக்கு அரை மணி நேரம் நடந்து வரணும். உனக்கு ரொம்ப லேட் ஆயிரும் சத்யா..." என்றான் பரிச்சயமில்லாத பாஷைக்கிடையில்  படாத பாடு பட்டுக் கொண்டிருந்த அமுதன்.

"அரை மணி நேரம் எல்லாம் ஆகாது ணா... சீக்கிரம் போயிடுவேன் உங்கள பஸ் ஏத்தி விட்டுட்டு..." என்றாள் தன் ஹீரோயிசத்தை காட்டியே ஆக வேண்டும் என்ற எண்ணத்தில் இருந்த சத்யா.

"இல்ல பரவாயில்ல...  நா பஸ் ஏறிக்கறேன்.. நீ உங்க ஹாஸ்டல் ஸ்டாப்லயே  இறங்கிடு.."

"இல்ல ணா... ஒரு ஸ்டாப் தானே... உங்கள ஏத்தி விட்டுட்டு நா ஹாஸ்டல் போயிக்கறேன் " என்றாள் சக்திமானாக தன்னை நினைத்துக் கொண்ட சத்யா. அமுதனும் அதற்கு மேல் எதுவும் பேசவில்லை.

தனக்கு மனப்பாடமாக தெரிந்த கன்னட டயலாக்கில் டிக்கெட்டை எடுத்துவிட்டு ஜன்னலோரத்தில் தன் தலையை  சாய்த்தாள். தூக்கம் தூரத்தில் வருவது போல தோன்றியது. இருந்தாலும் தன் கண் மை அழிந்து விடக்கூடாதென்று கண்ணியமாக அதை துரத்திவிட்டாள்.

அப்போது ஒரு நிறுத்தத்தில் பேருந்து நின்றது. நடுத்தர வயதில் இருவர் ஏறினர். ஒருவர் மாற்று திறனாளி , மிகவும் சிரமப்பட்டு தான் பேருந்தில் ஏறினார்.  சீட் இல்லாததால் ஒரு கம்பியைப் பார்த்து சாய்ந்து நின்று கொண்டார். ஹெட்போன்களிலும் மொபைல்களிலும் மூழ்கிப் போயிருந்த பயணிகளுக்கு இவரை கவனிக்க நேரம் இல்லாமல் தான் போனது.

எதார்த்தமாக அவரைப் பார்த்த சத்யா, தன் சீட்டை விட்டு உடனே எழுந்தாள். அவருக்கு உதவி செய்ய வேண்டுமென்ற எண்ணத்துடன், உட்கார்ந்திருந்தால் தூங்கி விடுவேன் என்ற எண்ணமும் சேர்ந்து அவருக்கு சீட் கொடுக்க செய்தது. எந்த மொழியில் பேசுவது என புரியாமல் ஆங்கிலத்தில் ஒருவாறு பேசி அவரை உட்கார வைத்தாள். முதலில் மறுத்தாலும், அன்பு தொனித்த அவள் குரல் அவரை உட்கார வைத்தது. அவளுக்கு மனமார நன்றி கூறிக்கொண்டார்.

இவள் நின்ற சிறிது நேரத்தில் அமுதனும் இன்னொருவருக்கு இடத்தைக் கொடுத்து விட்டு நின்றுகொண்டான்.  இருவரும்  சுவாரஸ்யமற்ற விஷயங்களை சுவாரஸ்யமாக பேசிக்கொண்டே வந்தனர். சத்யா இடம் கொடுத்தவர் மட்டும் அவ்வப்போது சத்யாவை பார்த்து சிரித்துக் கொண்டே இருந்தார்.

எலெக்ட்ரானிக் சிட்டி ஸ்டாப் வந்தது. அமுதனும் சத்யாவும் இறங்கினர். அதே இடத்தில் அவரும் இறங்கினார். என்றும் இல்லாமல் அன்று இறங்கிய சிறிது நேரத்திலேயே பஸ் வந்தது. அமுதனை அதில் ஏற்றிவிட்டு தன் கடமையை முடித்த சத்யா, மனம் முழுக்க திருப்தியுடனும் முகம் முழுக்க தூக்கத்துடனும் தன் ஹாஸ்டலை நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தாள். அங்கிருந்து சுமார் 1.5 கி மீ தொலைவில் இருந்தது அவள் ஹாஸ்டல்.

சிறிது தூரம் நடந்தவளுக்கு திடீரென அவளை யாரோ பின் தொடர்வது போன்ற எண்ணம் ஏற்பட்டது. திரும்பி பார்த்த அவளுக்கு பேரதிர்ச்சி. அவள் இடம் கொடுத்த அந்த நடுத்தர வயது நபர் அவளுக்கு 10 மீட்டர் தொலைவில் வந்து கொண்டிருந்தார்.

'என்னடா இது ? இடம் கொடுத்தது ஒரு தப்பா... எதுக்கு என்ன பாலோ பண்றாரு ' என்ற குழப்பத்தை மனதில் வைத்துக் கொண்டு, அவரைப் பார்த்து புன்னகையை படரவிட்டாள்.

(ஆங்கிலத்தில் )

"என்ன இவ்ளோ நேரம் கழிச்சு தனியா போயிட்ருக்கிங்க ?" என்றார் அந்த நபர் அதே புன்முறுவலோடு.

"ஆமாங்க... ஒரு பிரெண்டோட கல்யாணம் .. அதுக்கு போயிட்டு வர லேட்டாயிடுச்சு... "

"ஓ.. சரி சரி ... கொஞ்சம் சீக்கிரமா வந்துருக்கலாம்.. இந்த ஊர் கொஞ்சம் சேப் இல்ல இந்த டைம்ல "

'ஐயையோ.. இவர் முதல்ல எதுக்கு வரார்னு தெரிலையே..' என்று எண்ணியவாறு "உங்க வீடும் இந்த பக்கம் தானா ?" என்றாள் தன் சந்தேகத்தை தீர்த்துக் கொள்ள எண்ணிய சத்யா.

"இல்ல இல்ல.. என் வீடு அந்த பஸ் ஸ்டாப் பக்கம் தான்.. நீங்க தனிய போறிங்களே னு தான் பின்னாடி வந்தேன்"

"ஐயோ... அதெல்லாம் பரவாயில்ல ... நான் போயிக்கறேன்... நீங்க ஏன் கஷ்டப்பட்டு இவ்ளோ தூரம் வரிங்க ?"

"நா கூட வர்றது தெரிஞ்சாலே நீங்க பயப்படுவிங்க னு தெரியும்... அதனால தான் உங்களுக்கே தெரியாம வரலாம்னு பாத்தேன். ஆனா நீங்க என்ன பாத்துட்டிங்க " என்றார் கள்ளம் கபடம் இல்லாத புன்னகையோடு.

"இல்ல... நா இந்த டைம்ல நெறைய தடவ போயிருக்கேன் .. ஏதும் பிரச்சனை இல்ல.. நீங்க வீட்டுக்கு போங்க.."

"இல்ல மா... நா உங்க கூட வரது உங்க சேப்டிக்காகனு மட்டும் சொல்லிட முடியாது...  எனக்காக இடம் குடுத்த நீங்க , பத்தரமா வீட்டுக்கு போயிட்டீங்கனு தெரிஞ்சா ஒரு திருப்தி அவ்ளோ தான் . அதுவும் இல்லாம உங்கள பாத்து என் சிஸ்டர் ஞாபகம் வந்துருச்சு"

சினிமாத்தனமாக இருந்தாலும் அவர் கூறிய வார்த்தைகளில் இருந்த நேர்மை அவளை ஏதோ செய்தது. இவரையா இவ்ளோ நேரம் சந்தேகப்பட்டோம் எனக் குறுகினாள்.

அவ்வளவு நேரம் யாரோவாக இருந்த அவர், அவளுக்கு ஒரு அண்ணன் இருந்தால் இப்படி தான் இருந்திருப்பாரோ என்று அவளை எண்ண வைத்தார். "அண்ணா ..." என்று அழைக்க ஆரம்பித்தாள்.

மீதியிருந்த 1 கிமீ தூரமும் மனிதமும் அன்பும் நிறைந்த பாதையாக மாறியது.



 

 

இரண்டு நிமிடத்தில் தயாராகும் நூடுல்ஸாய் அவள் சிகை,

படர்ந்து விரிந்த வாழைக்காய் பஜ்ஜியாய் அவள் நெற்றி,

ஜீராவில் ஊறிய குலாப் ஜாமுனாய் அவள் கண்கள்,

பார்த்த உடன் ஈர்க்கும் மிளகாய் பஜ்ஜியாய் அவள் மூக்கு,

பிய்த்து திங்க தூண்டும் கிரீம் பன்னாய் அவள் கன்னங்கள்,

இனிமை தெறிக்கும் பலாச்சுளையாய் அவள் இதழ்கள்,

எண்ணிலடங்கா வாழைத்தண்டு பொரியலாய் அவள் பற்கள், 

மெலிதான உருளைக்கிழங்கு சிப்ஸாய் அவள் புன்னகை,

கடித்தவுடன் கரையும் பிஷ் பிங்கராய் அவள் விரல்கள்,

கடிக்க முடியாத பக்கோடாவாய் அவள் மனம்,

செரிக்காத பரோட்டவாய் அவள் நினைவுகள்,

அறுசுவை இருந்தும் அருந்த முடியாத அன்னக்காவடியாய் நான் ...!

தம்பி , என்ன ஆளுங்க நீங்க ?"

எட்டு திக்கும் எதிர்ப்படும் வழக்கமான கேள்வி தான் இது. ஆனால், கேட்பவர்கள் அனைவரும் என்னை விட வயதில் பெரியவர்களாதலால் பொது நாகரிகம் கருதி அவர்களை அசிங்கமாக பேச முடியாத கையறு நிலையில் இக்கட்டுரை எழுதும் கட்டாயத்திற்கு தள்ளப்பட்டேன். 'எல்லாரும் கேக்கற சாதாரண கேள்வி தானே, இதுல பதில் சொல்றதுக்கு என்ன பிரச்சன ?' என்று என்னை வினவ அனைவருக்கும் அனுமதி உண்டு. 'உன் பேர் என்ன ?' என்ற கேள்வியைப் போல் 'நீ எந்த ஜாதி ?'  என்கிற கேள்வியும் சாதாரணமாகி போனதென்னவோ உண்மை தான். ஆனால், என் பேரை நான் சொல்லும்போது என்னை மதிப்பீடு செய்ய எவரும் இலர். 'லோகேஸ் னு பேர் வெச்சவன் எல்லாம் இப்டி தான் இருப்பான்' என்று நான் எவர் கூறவும் கேட்டதில்லை. இதே நிலை ஜாதி பற்றிய கேள்விக்கு உண்டா எனில், கண்டிப்பாக இல்லை.

நான் எந்த ஜாதிப் பெயரை கூறி இருந்தாலும், 'நா பாத்தப்பவே நெனச்சேன் நீ இந்த ஆளா தான் இருப்பேன் ' என்று தன் தீர்க்கத்தரிசனத்தை தம்பட்டம் அடித்துக் கொள்வது தான் பலரின் வாடிக்கை. இதையும் தாண்டி நான் இக்கேள்விக்கு பதில் கூற தயக்கம் காட்ட காரணம்,  என் பதிலுக்கு பிறகு அவர்கள் என்னிடத்தில் காட்டும் போக்கில் ஏற்படும் மாற்றம் தான். உதாரணமாக அவர்களின் கேள்விக்கு நான் ஒரு ஜாதியை பதிலாக கூறுகிறேன் எனில், அவர்களுடைய மன ஓட்டம் பலவாறாக பின்னிப் பிணைய வாய்ப்புகள் உள்ளன.

'இவன் நம்மள விட கீழ் ஜாதியா இருக்கானே, இவன நம்ம வீட்டுக்குள்ள விடலாமா ? இவன் பழக்கத்த எப்டி அளவோட நிறுத்திக்கறது ?'

'இவன் நம்மள விட மேல் ஜாதியா இருக்கானே, நம்ம ஜாதி தெரிஞ்சா நம்ம கூட எல்லாம் பழகுவானா? நம்ம வீட்டுக்கெல்லாம் வருவானா ?'

'அட நம்ம ஜாதிப் பையன். மத்தவங்கள விட இவன் நமக்கு நல்லா செட் ஆவான் '

இவற்றில் எது அவர்களது சிந்தனையாக இருந்தாலும் எனக்கு சங்கடம் தான். 'இவ்ளோ பேசறியே அவங்க என்ன நெனச்சா உனக்கு என்ன ? நீ பாட்டுக்கு உன் வேலைய பாத்துட்டு போக வேண்டியது தானே ' என்று நீங்கள் என்னை கூறலாம். ஆனால், அதை ஏற்றுக்கொள்ள முடியாது. நான் நடந்து கொள்ளும் விதம், என்னுடைய செயல்பாடுகளை வைத்து என்னை ஒருவர் மதிப்பீடு செய்கிறார் என்றால் அதை ஒருவாறு ஏற்றுக் கொள்ளலாம். ஏனெனில் மற்றவரை மதிப்பீடு செய்து வாழ்வது தானே மனிதனின் மரபு. அதைக் குற்றம் சொல்ல ஆரம்பித்தால், வாழ்வதே குற்றம் தான் என்று சொல்லி முடிக்க வேண்டும். அதனால் அதை விடுத்து மதிப்பீடு செய்ய வேறேதும் கிடைக்காமல் ஜாதியை வைத்து செய்பவர்களை மட்டும் குற்றம் சொல்வோம்.

ஏதோ ஒரு நாள் , ஏதோ ஒரு காரணத்திற்காக , என் பரம்பரையில் எவரோ ஒருவர், அவருக்குத் தோன்றியதால் பின்பற்றிய ஜாதி, இன்று 'இவன் இப்படித்தான் ' என்று என்னைப் பற்றி தீர்மானிப்பதை எப்படி ஏற்றுக்கொள்ள முடியும். இந்த ஜாதிகள் எப்படி தோன்றியிருக்கும் என நான் பல முறை சிந்தித்தது உண்டு. தொழிலை வைத்து ஜாதிகள் உருவானதாக ஒரு கருத்து இருக்கிறது. அப்படி பார்க்கையில், எதை வைத்து இது மேல் தட்டு தொழில், இது கீழ் தட்டு தொழில் என்பதை தீர்மானித்தார்கள். வாழ்வியல்  சமநிலை என்பது எல்லா தொழிலும் தடையின்றி நடக்கும் போது தானே இருக்கும்.  ஒருவன் அவர்கள் பரம்பரையாய் செய்யும் தொழிலை விடுத்து, இன்னொரு தொழிலை செய்ய முற்பட்டால் ஜாதி மாறியதாக கருதப்படுவானா?  அல்லது ஒருவன் அவன் உண்ணும் உணவை உழவு செய்வது தொடங்கி, அவன் கழிவை அவனே சுத்தம் செய்து கொள்வது வரை அனைத்தையும் அவனே செய்தால் தான் ஜாதிப் பிரிவினை தீர்வு பெறுமா ?

சரி, கொள்கைகளை வைத்து ஜாதிகள் வந்திருக்குமோ என்று கூட யோசித்துப் பார்த்தேன். அசைவம் உண்ணக்கூடாது, குளிக்காமல் வீட்டிற்குள் செல்லக்கூடாது இது போன்ற கட்டுப்பாடுகள் மட்டுமே இந்த கொள்கைகளை வேறுபடுத்தி காண்பிக்கின்றன. இவர்களுக்கு பின்னால் வரும் தலைமுறை நாகரிக வளர்ச்சியில் இதை பின்பற்றாமல் போனால் வேற்று ஜாதி என்று ஒதுக்கி வைக்கப்படுவார்களா ? அல்லது இதெல்லாம் செய்கிறேன் என சத்தியம் செய்து ஒருவன் பின்பற்ற ஆரம்பித்தால் அவன் அந்த குறிப்பிட்ட ஜாதியில் புதுவரவாக கருதப்படுவானா?

கடைசியாக வழிபடும் கடவுள்களை வைத்து ஜாதிகள் பிரிக்கப்பட்டிருக்குமோ என்று கூட எண்ணினேன். ஆனால், 'அவனை கும்பிடுபவன் வீட்டில் சாப்பிடாதே ','அவளை கும்பிடுபவனுக்கு உன் மகளை திருமணம் செய்து வைக்காதே ' என்று எந்த கடவுளும் சொன்னதாக எனக்கு தெரியவில்லை. அப்படி சொல்லியிருந்தால் அது கடவுளே இல்லை என்பது வேறு விஷயம். அதை விடுத்து பகுத்தறிவு கொண்டு திரியும் மனித கடவுள்களை கும்பிடலாமே ?

இப்படி எந்த காரணமும் சமாதானப்படுத்தாத நிலையில், ஜாதி நம் வாழ்வில் எல்லா இடங்களிலும் ஊடுருவி இருப்பது வேதனையான விஷயம் தான்.  இதை நான் உணர்ந்த தருணம், 'சாதிகள் இல்லையடி பாப்பா ' என்று சொல்லிக்கொடுத்த வாத்தியாரே 'நேத்தே உன்ன சாதிச் சான்றிதழ் கொண்டு வர சொன்னேன்ல, இன்னைக்கும் கொண்டு வராம வந்துருக்க. வெளிய நின்னே க்ளாஸ் அட்டென்ட் பண்ணு ' என்று சொன்ன போது தான்.

சில காலங்களுக்கு முன்னால் வேண்டுமானால் தன் ஜாதி மட்டுமின்றி, உற்றார், உறவினர், பெண் எடுத்தோர், பெண் கொடுத்தோர்  ஆகியோரது குலம் , கோத்திரம் முதலியனவற்றை அனைவருக்கும் கூறிக் கொள்வதில் பெருமை இருந்திருக்கலாம். அதை இச்சந்ததியினருக்கும் புகுத்த முற்படாதீர்கள், அது வேறு விதமான அசம்பாவிதங்களை தொடங்கி வைக்க வாய்ப்பிருக்கிறது. 'நீ லவ் பண்ணுனாலும் நம்ம ஜாதிக்காரங்களா பாத்து லவ் பண்ணு ' என சில பெற்றோர் அவர்களுடைய மகன்/மகள் களுக்கு அறிவுரை கூற கேட்டிருக்கிறேன். ஏற்கனவே காதல்களுக்காக பல கொலைகளையும், தற்கொலைகளையும் பார்த்த இச்சமூகம், 'நான் ஏன் இந்த ஜாதில பொறக்கல '  என்ற தற்கொலைகளையும், 'நீ ஏன் இந்த ஜாதில பொறக்கல'  என்ற கொலைகளையும் பார்க்க வாய்ப்பிருக்கிறது.

பிற்காலத்தில் ஜாதிகளே இல்லாமல் போகலாம், பொறுத்திருந்து தான் பார்க்க வேண்டும். அதுவரை 'நீ என்ன ஜாதி ?' என்று கேட்பவர்களுக்கு பதில் ....

ஜாதி வெறியர்களுக்கு நான் கீழ் ஜாதி,
'ஜாதில இவ்ளோ விஷயம் இருக்கா' என்பவர்களுக்கு நான் மேல் ஜாதி,
ஜாதி எதற்கு என்பவர்களுக்கு ஒரே ஜாதி.

Dear 2017,

Don't take too long to get me to 6:30 PM everyday. Because my company found it too long in 2016 to make it to that time such that it could't reach even after 8 PM.

Don't make me wait for long time to make my travel plans work. Because I worked on plans frequently in 2016 but plans hesitated to work on me even occasionally.

Don't make me hesitate for long time to break the ice with strangers. Because I was too lazy to answer their questions in 2016. Else I would have been on the questioning side.

But...

Stay there for long time to take me to as many places as possible. Because 2016 was on turbo mode whenever my travel plans made it.

Stay there for long time to spend with people I am going to meet and people I want to meet. Because 2016 was kind enough to keep memories for long time but not people.

Stay there for long time to find myself in bliss. Because 2016 was so stingy that it just showed a glimpse.

Let us make a deal over this. I will show you people, memories, places, music and obviously writings too. You have to stay back long time with me in those moments. In other times, you have to leave early which I couldn't do it in my office.

A bit selfish deal right ? I am human and you are a theory concept which gives me right to make this inhuman deal. But what makes you special is? You are so practical that other theories are ashamed of themselves.

Past is past. You are my future whether I like it or not. I just want to say 'Be a better one'.

Yours cunningly,
A Uncommon Common man.